بررسی عددی تأثیر ابعاد شیار بر روی استحکام قطعات مونتاژ شده به روش الکترومغناطیسی

شکل دهی الکترومغناطیس یکی از روش های شکل دهی پرسرعت است که در آن از نیروی الکترومغناطیسی لورنتس استفاده می شود. اتصال قطعات با این فرایند یک روش نوین برای مونتاژ قطعات می باشد. در این تحقیق، اثر پارامتر های مهم، مانند ولتاژ تخلیه، شعاع و عرض شیارهای مستطیلی در اتصالات اجسام تغییر شکل یافته توسط تکنیک المان محدود و طراحی آزمایش، بررسی شده است. پس از معرفی معادلات حاکمه الکترومغناطیسی، خروجی این معادلات به شکل فشار توسط تکنیک المان محدود بر روی قطعه کار اعمال شده است. در این تحلیل، قطعه کار به-صورت تقارن محوری مدل شده و به دلیل نرخ کرنش بالا از مدل کرنش سختی جانسون-کوک برای توصیف رفتار پلاستیک ماده استفاده شده است. سرانجام، نتایج به دست آمده با نتایج تجربی موجود در مراجع معتبر دیگر مقایسه گردید و تطابق خوبی حاصل شد. این نتایج نشان می-دهند که با افزایش ولتاژ تخلیه، عمق فرو رفتگی افزایش یافته و افزایش عرض و شعاع شیار منجر به افزایش جابجایی شعاعی می گردد، اما با افزایش عرض شیار، اثر شعاع شیار کمتر می شود. همچنین با افزایش عرض شیار، نازک شدگی کاهش می یابد که دلیل اصلی آن تمایل بیشتر ورق به خم شدن می باشد

کلیدواژه ها:

اتصال ، تکنیک المان محدود ، شکل دهی الکترومغناطیسی ، طراحی آزمایش