روشهای عملی مشارکت مردم در برنامه ریزی و مدیریت حوزه های آبخیز

عناصر موجود درحوزه های آبخیز همگی دارای اهمیت و قابل مطالعه و بررسی می باشند. برنامه یزی و مدیریت صحیح وقتی میسر است که هر یک از عناصر و روابط فنی ما بین آنها را بشناسیم. بویژه نقش و هملکرد انسان ها که از پیچیدگی خاصی برخوردار است. همزما با رشد جمعیت، نیازها بویژه نیاز به مواد غذایی افزایش یافته و با رشد و تکامل فکری، انسان تمامی ابزار وامکانات خویش را در جهت بهره برداری بیشتر از طبیعت بکار گرفته و می گیرد. آیا این نوع بهره برداری مطلوب ترین هم هست؟ طبیعتا هر منطقه دارای استعدادها و پتانسیل هایی است که می توان با شناخت آنها به طریقی برنامه ریزی و نوع بهره برداری را تنظیم نمود که ضمن رفع نیازهای فعلی، پاسخگوی نسل های آینده هم باشد به صورتی که حداقل تحریب طبیعت را در پی داشته باشد. آیا شناخت عناصر و برنامه ریزی کفایت می کند؟ واضح است که مجریان برنامه ، همان بهره برداران از طبیعت یعنی انسان های ساکن در حوزه های آبخیز هستند. انسان هایی با آداب، رسوم فرهنگ بیشن متفاوت، که بر اساس امکانات محیطی به طریقی از طریعت بهره گرفته وروابط اقتصادی شان شکل می گیرد. اراضی کشاورزی جنلگها، مراتع وحوش، آبزیان ، معادن ...و بطور کلی آب، خاک، زمین و مشتقات آنها را در اختیار گرفته و در تلاشند که حداکثر درامد را برای خود و اطرافیان ایجاد نمایند. بنابراین شناخت استعدادها و پتانسیل های حوزه های آبخیز به تدوین برنامه منجر می شود و وقتی اعمال برنامه ها امکان پذیر است که مجریان برنامه به آن اعتقاد داشته و متناسب با وضعیتشان باشد، و در صورتی موفق خواهد بود که آنها مشارکت فعال ، مستمر و مسئولانه داشته باشند.