بررسی تأثیر عصاره کبدی موش بر سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف به سلول های کبد

مقدمه: سلول های بنیادی دارای ویژگی خود نوزایی هستند و قادرند برای مدت طولانی سلولهای مشابه خود را تولید کنند. می توانند در ترمیم و بازسازی یک بافت صدمه دیده ایفای نقش کنند. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تأثیر عصاره کبد بر روی تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی بافت بند ناف جنین موش NMRI به سلول های کبدی بود که جهت اثبات این مورد از تست Periodic Acid-schiff استفاده شد. روش مطالعه: در این تحقیق از سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف جنین موش ماده باردار 14 - 17 روزه استفاده شد که برای جداسازی این سلول ها، بند ناف توسط محلول آنزیم تریپسیناز،انکوبه گردیدند و به دنبال آن از طریق پیپت کردن سوسپانسیون سلول های حاصله در پلیت های کشت سلولی کشت داده شدند.از کیت تشخیص آلکلین فسفاتاز نیز جهت شناسایی سلول های بنیادی تمایز نیافته استفاده گردید.در این تحقیق چهار گروه تجربی با دوز های متفاوت عصاره ( λ15،λ30،λ40،λ50 ) برای القای سلول های بنیادی مزانشیمی استفاده شد. یافته ها: پس از گذشت 30 روز از کشت سلول های بنیادی مزانشیمی، یافته های این پژوهش نشان دادند که سلول های مزانشیمی بند ناف موش توانایی تغییر و تبدیل به سلول های شبه هپاتوسیتی را دارند . بحث و نتیجه گیری: بند ناف جنین موش منبع مناسبی برای به دست آوردن سلول های بنیادی مزانشیمی می باشد و این سلول ها دارای مورفولوژی دوکی شکل هستند اما سلول های حاصله از القای آنها توسط عصاره کبدی سلول هایی با مورفولوژی چند وجهی و هسته های درشت را نشان دادند.

کلیدواژه ها:

سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف ، تمایز ، هپاتوسیت ، تولید گلیکوژن ، in vitro