طراحی بهینه یک کنترل‌کننده فازی با استفاده از الگوریتم ژنتیک

تمامی سیستم های کنترل خطی از مشکلات مرتبط با جهش، خطای نامطلوب و نوسانات در زمان نشست طولانی رنج میبرند. روش های مرتبط برای مقابله با این مشکلات، از اصلاح پیشنهادهای اولیه و بهبود تجهیزات یا روبرو شدن با قسمتهای مختلف از سیستم کنترل و نتایجگزارششده به دستمیآیند. از دیگر مشکلات سیستم میتوان نقصهای مرتبط با وابستگی پارمترهای سختافزاری، تعمیر و نگهداری و در نهایتپیچیدگی در موارد استفاده را نام برد. این مقاله در نظر دارد یکالگوریتم بر مبنای فازی،جهت کاهش نقصهای سیستم های کنترلی،طراحی کند. برای رفع مشکلات مربوط به وابستگی پارامترهای مختلف به یکدیگر، هنگام استفاده از یک پارامتر میتوان برنامه را به صورت فازی در آورده تا در هنگام تغییر شرایط کاری یکسیستم کنترلی، سیستم انتخابهای بیشتری در مقایسه با سیستم اولیه داشته باشد. یککنترلکننده مبتنی بر منطق فازی دارای تابع عضویتی است که قواعد اگر _ آنگاه فازی آن توسط روش های الگوریتم ژنتیکبهینهسازی شدهاند. نتایج دستهبندی شده در انتها نشاندهنده پیشرفت چشمگیری در افزایشزمان نشست در کنار کاهش جهش و خطای نامطلوب سیستم است

کلیدواژه ها:

منطق فازی ، الگوریتم ژنتیک ، سیستم کنترل