مقایسه عددی روابط حاکم بر طرح میراگر جرمی تنظیم شونده در یک ساختمان 20 طبقه

سیستم میراگر جرمی تنظیم شونده (TMD) یکی از روشهای کنترل غیر فعال ارتعاش سازه ها بوده که عملکرد آن اساسا بر مبنای استهلاک انرژی ارتعاشی سازه به صورت حرکت نوسانی جرم میراگر می باشد. طراحی یک سیستم میراگر جرمی، شامل تعیین جرم میراگر بر اساس پارامتر نسبت جرمی و تعیین سختی میراگر بر اساس پارامتر نسبت فرکانس بهینه و محاسبه ضریب میرایی میراگر بر اساس پارامتر نسبت میرایی بهینه می گردد. برای طراحی بهینه سیستم میراگر جرمی تاکنون مطالعات مختلفی صورت گرفته که در میان آنها هفت مطالعه جامع و برتر همراه با مجموعه ای از روابط طراحی پیشنهادی به چشم می خورد از طرفی مشخص نیست که در صورت طراحی میراگر جرمی بر اساس هر یک از این هفت روش کدامیک منجر به کنترل بهتر ارتعاشات سازه و بیشترین کاهش در پاسخ های سازه می شود. در تحقیق حاضر به منظور مقایسه عددی روابط طراحی یک سازه 20 طبقه با سیستم قاب خمشی فولادی و دارای سیستم میراگر جرمی که مشخصات TMD آن متناسب با روش های پیشنهادی ، هفت بار تغییر داده شده مورد آنالیزهای تاریخچه زمانی قرار گرفته است. سپس پاسخ های سازه در دو حالت کنترل نشده (سازه بدون TMD) و کنترل شده (سازه با TMD) با یکدیگر مقایسه شده است. مقایسه پاسخ های ماکزیمم سازه، حاصل از بکارگیری هفت میراگر جرمی متفاوت نشان می دهد که TMD طراحی شده بر اساس روابط پیشنهادی Sadek بیشترین استهلاک انرژی ارتعاشی و سازه متناظر با آن نیز کمترین پاسخ ها را داشته است.

کلیدواژه ها:

میراگر جرمی تنظیم شونده ، کنترل غیر فعال ، استهلاک انرژی ارتعاشی ، طراحی TMD