مروری بر کاربردهای نانومواد در مهندسی عمران

در دو دهه ی اخیر بتن خود متراکم، به عنوان یکی از دستاوردهای مهم صنعت بتن معرفی گردیده است. بتن خود متراکم با داشتن کارایی بالا بدون نیاز به ویبره تحت اثر وزن خود، متراکم می شود. هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی اثر نانومواد در مهندسی عمران و سازه ها می باشد. بتن به عنوان محصولی شناخته می شود که از اجزای مختلف جهت رسیدن به خصوصیات نهایی طراحی میشود. بتن پرمصرف ترین مصالح شناخته شده در مهندسی عمران است که روز به روز بر استفاده از آن افزوده می شود. در این میان از یک سو، با پیشرفت علم و تکنولوژی و پیدایش سیستم های پیچیده تر ساختمانی و از سوی دیگر با روند رو به گسترش ساخت و سازه های عمرانی در سطح کالن، نیاز به کارگیری مصالح ساختمانی جدیدتر با کارایی بیشتر، محسوس می باشد.طبق پژوهش انجام شده، اضافه کردن نانو سیلیس بیشتر از میکرو سیلیس باعث افزایش مقاومت در بتن می شود. نانوسیلیس مخلوط شده با بتن در دراز مدت باعث حفظ سلامت کارگران، بتن و محیط زیست می شود. نانو سیلیس همچنین می تواند باعث کاهش مصرف سیمان، بهبود کیفیت بتن و افزایش کارایی آن شود. یکسری از مواد افزودنی جدیدی که توانسته اند خواص مکانیکی و فیزیکی بتن را ارتقا دهند، نانوموادها هستند. ثابت شده است که استفاده از ذرات ریزتر از میکرو باعث افزایش مقاومت بتن گردیده است. کمبود دانش و درک ضعیف از اثر ذرات فوق ریز و نانو ذرات در تکنولوژی بتن، تحقیقات فراوانی را در این زمینه می طلبد. فناوری نانو این مزیت مهم را دارد که با اصلاح ضعف ها ، مشکلاتی در زمینه دیگر ویژگی های بتن ایجاد نمی کند.