سنتز نانو کامپوزیت پایه مزوپروس سیلیکا/پلی اتیلن گلیکول و کیتوزان با هدف انتقال خوراکی داروی ضد دیابت انسولین

دیابت یک اختلال متابولیک است که با افزایش قند خون ناشی از نقص در ترشح یا عملکرد انسولین مشخص می شود. درحال حاضر سمت و سوی اکثر درمان های دیابت نوع 1 به سمت روش هایی پیش می رود که بتوانند مقادیر انسولین را دربدن در حد طبیعی تنظیم کنند. در این مقاله هدف استفاده از نانو ذراتی بر مبنای مزو پروس سیلیکا پوشش داده به همراهکیتوزان (با وزن مولکولی کم) و پلی اتیلن گلیکول برای کنترل رهایش حامل انسولین است که انسولین به طور کامل در اینذرات کپسوله می شود. با توجه به عوارض انسولین تزریقی و عدم پذیرش بیماران دانشمندان به دنبال ارائه ی راه کارهایجدید مانند انسولین خوراکی و استنشاقی و همچنین پیوند سلول های پانکراس بودند که در این مطالعه تلاش های انجامشده بر تبدیل انسولین تزریقی به فرم خوراکی است. هدف اصلی از ساخت نانوذرات به عنوان سیستم رهایش دارو. کنترلاندازه ذره و خواص سطحی و رهایش داروی مورد نظر در مکان و بازه زمانی مشخص برای اثرگذاری بیشتر دارو می باشد.نانوذراتی که برای رهایش دارو استفاده می شوند باید دارای خواص زیست سازگاری ، داروسازگاری و زیست تخریب پذیریباشند. از روش های شناسایی FT-IR, XRD و SEM مورد مطالعه قرار گرفته اند. آزمایشهای اولیه in vivo نشان داده است که این نانوکامپوزیت قادر است در شکل خوراکی میزان گلوکز خون را به مقدار قابل توجهی کاهش داده است.

کلیدواژه ها:

انسولین ، مزو پروس سیلیکا ، دیابت ، پلی اتیلن گلیکول ، کیتوزان