مروری برکاربرد پوشش های نانوکامپوزیتی پایه پلیمری به عنوان محافظ در برابر رسوبات زیستی و خوردگی سطوح

رسوب گذاری زیستی و به دنبال آن، خوردگی و از بین رفتن سطوح یکی از مهمترین مشکلات در صنایعی است که درارتباط با دریا، آب شیرین، محیط طبیعی، بدن انسان و محصولات غذایی قرار دارند و هزینه های زیاد مالی و جانی چهبه صورت مستقیم و چه غیرمسقیم به دولت ها و صنایع تحمیل می کند. نمی توان از خسارات ناشی از رسوب گذاری بربدنه کشتی ها که موجب افزایش مصرف سوخت و کند شدن حرکت می شود چشم پوشی کرد، زیرا پیامدهای نامطلوبیمانند بالارفتن هزینه های حمل و نقل و صدمات زیست محیطی برجای می گذارد. توانایی مقاومت ماده به رسوب زیستییکی از مسائل کلیدی در طراحی بیوموادی مانند لنزهای پزشکی، وسایل درتماس با خون و ایمپلنت ها به شمار می رود.به عبارت دیگر از کارافتادگی بیومواد، ناشی از تشکیل بیوفیلم باکتریایی بر روی سطح آن است. همچنین بسته بندی موادغذایی و خطر ایجاد باکتریهای مضر با تهدید سلامتی انسان و حیوان همه و همه راهکار اساسی و اصلاح سطح مناسبرا طلب می کند. پوشش های پلیمری با دارا بودن خواصی مانند ضدخوردگی عالی، سبکی وزن و سازگاری با محیط زیستبه منظور مقابله با این رویداد توسط صاحبان صنعت و محققان بهکار گرفته شده است. در این میان پلیمرهای آبدوستمانند پلی (اتیلن گلیکول) و آبگریز مانند پلیمرهای سیلیکونی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. جهت بهبود کارایی وعملکرد این پوشش ها، براستفاده از کامپوزیت ها و درسال های اخیر نانوکامپوزیت ها تاکید شده است. در این مقاله باتمرکز بیشتر بر روی رسوبگذاری دریایی، ابتدا مختصری از تاریخچه پوشش های ضدرسوب در مقدمه آورده میشود ومروری خواهد شد بر چگونگی اثر نانوذرات، نانولوله و نانوزبری سطوح به منظور تشدید خاصیت ضدرسوبی نانوپوشش هایهیبریدی. در پایان چشم انداز و آینده پوشش ها و راهکارهای نوین مبارزه با رسوبات زیستی بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

رسوب زیستی ، بیوفیلم ، نانو پوشش های هیبریدی ، نانو ذرات ، اصلاح سطح