تاثیر بکارگیری چسباننده های پلیمری به جای چسباننده های سیمانی در افزایش ناتراوایی بتن

بتن پلیمری مخلوطی است از سنگدانه و پلیمر که در آن پلیمر ها نقش سیمان را در بتن معمولی ایفا می کنند و چسباننده ی سنگدانه ها به هم می باشند. البته می توان از سیمان به عنوان فیلر یا ماده ی سنگی نیز در بتن پلیمری بهره جست. سوالات تحقیق: در این مقاله، جهت بررسی تراوایی بتن، با اضافه کردن الیاف پلیمری استایرن اکریلیک به عنوان چسباننده در کنار سیمان، تأثیر این الیاف در افزایش ناتراوایی و میزان مناسب افزودن پلیمر در طرح اختلاط بتن مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق: در این مقاله با طرح اختلاطهای مختلف و مقاومتهای طراحی مختلف نمونه های مکعبی بتن ساخته شده و مورد آزمایش قرار گرفت و مقدار بهینه الیاف پلیمری بر حسب سیمان مصرفی برای بهبود خاصیت ناتراوایی بتن بدست آمد. با بررسی دو نوع بتن35 C و C25 وافزودن پلیمر با درصدهای مختلف، رابطه ی نفوذپذیری با مقاومت بتن مورد تحقیق قرار گرفته است. در این تحقیق با توجه به آزمایش روی نمونه های ساخته شده مکعبی در دو نوع مقاومت طراحی با در صدهای مختلف الیاف، میزان نفوذ پذیری و درصد نفوذ آب محاسبه شده است و با بتن بدون الیاف مقایسه شده است و در نهایت با مشاهده ی نمودار تغییرات درصد نفوذ آب در مقابل درصد الیاف بکار رفته بر حسب سیمان مصرفی، مقدار بهینه الیاف ارائه گردید و نیز مشاهده شد که هر چه مقاومت بتن بیشتر باشد، نفوذپذیری بتن کمتر است

کلیدواژه ها:

بتن پلیمری ، بتن ناتراوا ، درصد نفوذ آب ، درصد بهینه پلیمر ، استایرن اکریلیک