جاودانگی در میزبانی کهن اشتراک ادیان و عرفان

ادب و مهمان دوستی یکی از خصایص برجسته فرهنگ شرقی و بخصوص فارسی زبانان و ایرانیان است. آداب و آیین این ویژگی در دیوان های شاعران و متون نثر و سفرنامه های سیاحان و نوشته های مستشرقان بنحو شایسته بازتاب یافته است. نگارنده در مقاله حاضر آهنگ آن دارد به پیشینه این خصیصه ارزنده در ادیان ابراهیمی- یهودیت، مسیحیت، اسلام- و نوشته های پهلوی و اسناد کهن و استمرار و تعمیق آن در متون عرفانی بپردازد و در حد توان سعی دارد نشان دهد این صفت نیکواز کهن اعتقادات مشترک ادیان ابراهیمی و کیش زرتشتی است. در گستره این پژوهش کتابخانه ای نگارنده صرفا به ارتباط معنی دار و نوید بخش میزبانی و رستگاری پرداخته است. اگر چه در زمینه مهمان نوازی آثار ارزشمندی نگاشته شده است با استقصای نگارنده در این موضوع خاص یعنی توجه به نقاط مشترک و وحدت بخش ادیان و عرفان که یکی از ضرورتهای روزگار ماست پژوهشی انجام نشده است. باتوجه به اهمیت موضوع، نگرانی همیشگی از نیستی و سرنوشت واپسینی که گریز ناپذیر است و همه را در می یابد نوشته حاضر کوشیده است بر پایه یافته های دیرین دری بروی یکی از کهن ترین آرزوهای بشر یعنی دست یابی به زیست جاودانه و والاتر بگشاید.

کلیدواژه ها:

میزبانی ، رستگاری ، ادیان ، عرفان