شیوع فرسودگی شغلی در بین کارکنان مراقبت های بهداشتی اولیه و پیش بینی کننده های آن

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 390

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCOHS11_719

تاریخ نمایه سازی: 30 اردیبهشت 1399

چکیده مقاله:

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی در بین کارکنان بهداشت و درمان یکی از چالش های نوظهور است که بر نظام هایسلامت، مراقبت از بیمار، و ایمنی بیمار در سرتاسر جهان تاثیر منفی دارد. درباره فرسودگی شغلی کارکنان مراقبت بهداشتیاولیه در ایران پژوهش های کمتری انجام شده است. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی شیوع فرسودگی در بین کارکنانمراقبت های بهداشتی اولیه در غرب ایران انجام شد.مواد و روش ها : این مطالعه مقطعی در سال 1397 در یک از شهرستان های غربی ایران انجام شد و همه 539 نفر کارکنانشبکه بهداشت و درمان در مطالعه شرکت کردند. داشتن حداقل یکسال سابقه کار و کار در حوزه بهداشت و درمان معیار ورودبه مطالعه بود. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش بود که شامل 22 عبارت در سه خرده مقیاسخستگی عاطفی، مسخ شخصیت و موفقیت شخصی است. این پرسشنامه در ایران برای سنجش فرسودگی شغلی مورد استفادهقرار گرفته و ترجمه فارسی آن آماده بود. برای سنجش پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که ضریب 0.78 حاکیاز ثبات درونی ابزار مورد استفاده بود. جهت تعیین عوامل پیش بینی کننده ابتلا به فرسودگی شغلی بالا، از آزمون رگرسیونلجستیک استفاده شد.یافته ها: بر اساس یافته ها، 90/5 درصد افراد دارای زوال شخصیت بالا، 55/3 درصد افراد دارای خستگی عاطفی بالا و 98/9درصد افراد دارای دستاورد شخصی پایین بودند. بطور کلی 52.9 درصد (277 نفر) دچار فرسودگی بالا بودند (زوال شخصیت وخستگی عاطفی بالا و دستاورد شخصی پایین). کارکنانی که سن کمتر از 35 سال داشتند، کارکنان مجرد، پزشکان، کارکنانبا سابقه کاری پایین تر، و کارکنانی که استخدام رسمی بودند بیشتر در معرض ابتلا به فرسودگی شغلی بالا بودند.نتیجه گیری: یافته ها حاکی از شیوع بالای فرسودگی شغلی در بین کارکنان سطح اول و دوم ارائه مراقبت های بهداشتیدرمانی بود. برای کارکنان در خطر فرسودگی شغلی، اقدامات پیشگیرانه ای مثل تقویت مهارت های اجتماعی، شایستگی هایارتباطی، استراتژی های تطابق، و بعلاوه کاهش ریسک فاکتورهایی مثل عوامل استرس زای شغلی پیشنهاد می شود. بالا بردنرضایت شغلی از طریق برنامه های پاداش، تشویق ها، پیشرفت شغلی و فرصت های آموزش مداوم می تواند منجر به افزایشدستاورد شخصی شود. مسخ شخصیت می تواند از طریق مشارکت کارکنان در امور، وضوح نقش، حمایت کافی از سویسرپرست ها و همکاران کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

فرحناز شکارچی

استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی دانشکده مدیریت و آموزش پزشکی

مهدی محمودی

استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی دانشکده مدیریت و آموزش پزشکی

فریبا احمدی

استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی دانشکده مدیریت و آموزش پزشکی

احسان زارعی

استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی دانشکده مدیریت و آموزش پزشکی