اعتیاد و حق بر ثبت نکاح

پیشگیری از شیوع معضل خانوادگی اجتماعی اعتیاد به مواد مخدر به عنوان یک بیماری از سیاستهای مهم نظام جمهوری اسلام ایران است. در این راستا، تاکید بر حقوق بنیادین افراد و به رسمیت شناختن آن و اتخاذ تدابیر لازم به منظور بهره مندی از این حقوق گامی مثبت جهت تحقق اهداف کلان سلامت جامعه محسوب می شود. براساس ماده 23 قانون حمایت خانواده مصوب اول اسفند 1391 وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی مکلف است ظرف یک ماه از تاریخ لازم الاجرا شدن این قانون بیماری هایی را که باید طرفین پیش از ازدواج علیه آنها واکسین شوند و نیز بیماریهای واگیردار و خطرناک برای زوجین و فرزندان ناشی از ازدواج را معین و اعلام کند. دفاتر رسمی ازدواج باید پیش از ثبت نکاح گواهی صادر شده از سوی پزشکان و مراکز مورد تایید وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی دال بر عدم اعتیاد به مواد مخدر و عدم ابتلاء به بیمارهای موضوع این ماده و یا واکسینه شدن طرفین نسبت به بیمارهای مذکور را از آنان مطالبته و بایگانی کنند. تبصره: چنانچه گواهی صادر شده بر وجود اعتیاد و یا بیماری دلالت کند، ثبت نکاح در صورت اطلاع طرفین بلامانع است سوال اساسی این است که آیا پذیرش حق ثبت نکاح فرد معتاد، در چارچوب برنامه های پیشگیرانه قابل تعریف است پذیرش حق ثبت نکاح فرد معتاد به شرط آگاهی طرف مقابل، در راستای اجرای یکی از ممترین حقوق بشری مبنی بر حق ازدواج و تشکیل خانواده از نکات مثبت ماده 23 قانون حمایت خانواده است که علاوه بر تاثیراتی که تشکیل کانون خانواده می تواند در بهبود و درمان فرد معتاد ایجاد نماید، از آمار نکاح های شرعی ثبت نشده و کودکان بدون هویت خواهد کاست هرچند که نگرانی هایی را در خصوص شیوع اعتیاد و کودکان متولد در خانواده هایی که حداقل یکی از طرفین دچار اعتیاد است و توالی فاسدی که این وضعیت می تواند داشته باشد ایجاد می کند. بنابراین تحقیق کیفی این حق مستلزم ایجاد بسترهای مناسب به منظور تامین امکان بهبود وضعیت سلامت افراد معتاد و دسترسی به خدمات درمانی و نهایتا کاهش آمار مبتلایان به این بیماری خواهد بود. پژوهش حاضر درصدد بررسی این نظرات با استفاده از روش توصیفی و مطالعات اسنادی است.

کلیدواژه ها:

ازدواج ، تشکیل خانواده ، اطلاع زوجین ، گواهی سلامت ، ماده 23 قانون حمایت خانواده