تحلیل وضعیت کودکان کار و خیابان در ایران

پدیده کودکان خیابانی که از آن به عنوان تراژدی شهری یاد می شود، معضلی است که کلانشهرها و شهرهاینسبتا بزرگ جوامع معاصر، اعم از پیشرفته و در حال توسعه، با آن دست به گریباناند. ارتباط تنگاتنگ این پدیده باآسیب ها، جرایم و انحرافات اجتماعی و تاثیر آن بر افزایش فقر و نابرابری های اجتماعی، این پدیده را به مساله ای اجتماعیبرای کل جامعه مبدل کرده است. هدف از نوشتار حاضر، تحلیل وضعیت کودکان کار و خیابان در ایران و مقایسه آن باوضعیت کودکان کار در جهان بر مبنای آمارهای موجود و پژوهش های انجام شده است. روش تحقیق، روش توصیفی-تحلیلی است با شیوه کتابخانه ای گردآوری اطلاعات. بر طبق گزارش های جهانی، شمار کودکان کار در جهان سیر نزولیداشته و از 242 میلیون در سال 2000 به 218 میلیون در سال 2004، 215 میلیون در سال 2008 و نهایتا به 168میلیون در سال 2012 رسیده است. اما این روند کاهش در سالهای اخیر کند شده است، به گونهای که به 152 میلیون تاسال 2016 رسیده است. در ایران، آمارهای مختلف و ضد و نقیضی در مورد کودکان خیابانی اعلام میشود. آخرین آمارمورد توافق سازمانهای معتبر، چون مرکز آمار ایران و سازمان بهزیستی، یک میلیون و هشتصد هزار نفر است که با توجهبه وجود بالغ بر 3 میلیون کودک ترک تحصیل کرده، مورد تردید کارشناسان و مدافعان حقوق کودک در ایران است. اماتحقیقات نشان میدهد که اکثریت قریب به اتفاق کودکان خیابانی دارای پشتوانه های خانوادگی هستند و با اطلاع و توصیهخانواده خود و یا به صورت مستقل، از خانه به کار و زندگی در خیابان روی می آورند و شبها به خانه برمی گردند. با توجهبه تورم اقتصادی، کاهش نرخ دستمزدها و پایین آمدن سطح درآمد خانواده ها در سالهای اخیر، می توان پیش بینی کردکه ایران در معرض افزایش شمار کودکان کار است.

کلیدواژه ها:

کودکان خیابان ، کودکان در خیابان ، کودکان کار ، کارهای پرخطر ، اشکال بد کار کودک