پیش بینی پذیرش اجتماعی بر اساس همدلی و کفایت اجتماعی: یک مطالعه تشخیصی

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تشخیصی همدلی و کفایت اجتماعی در پیش بینی پذیرش اجتماعی بود. طرح پژوهش، تابعتشخیص دو گروهی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دوره متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی 1399-1398بودند. به این منظور تعداد 30 نفر دارای پذیرش اجتماعی بالا و 15 نفر دارای پذیرش اجتماعی پایین انتخاب شدند و به مقیاسپذیرش اجتماعی (SDS) کراون- مارلو (1960)، مقیاس همدلی اساسی (BES) جولیف و فارینگتون (2006) و مقیاس کفایت اجتماعی (SCS) فلنر، لیس و فلیپس (1990) پاسخ دادند. داده های گردآوری شده با آزمون تحلیل تابع تشخیصی تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که با کمک همدلی و کفایت اجتماعی می توان پذیرش اجتماعی را پیش بینی کرد و تحلیل ممیزی توانست با 86/7 درصد پیش بینی صحیح افراد را به دو گروه دارای پذیرش اجتماعی پایین و بالا طبقه بندی نماید. می توان نتیجه گیری کرد عواملی همچون همدلی و کفایت اجتماعی در نوجوانان بر پذیرش اجتماعی آنان تاثیرگذار است. پیشنهاد میشود درمانگران در ارائه راهکارهای ارتقادهنده پذیرش اجتماعی به این عوامل توجه بیشتری مبذول نمایند.

کلیدواژه ها:

پذیرش اجتماعی ، همدلی ، کفایت اجتماعی