تشکیل مناطق امن، رسیدن به سرچشمه های صلح یا تداوم جنگ

طی چند دهه ی اخیر و به ویژه به علت وجود مرزهایی که در بیشتر موارد با مرزهای ملی در معنای کامل کلمه هم خوانی ندارند، مفهوم تحکیم و تثبیت مرزها به یکی از اساسی ترین سرفصل های سیاسی و امنیتی دولت ها مبدل شده است. طرح ساخت دیوارهای مرزی هر چند بعد از فروریختن دیوار برلین و پایان جنگ سرد، به بخشی از ساخت کلاسیک مرز مبدل شده است، اما هنوز مرز و طرحهای مدیریتی آن بخشی از گفتمان سیاسی حاکم است. ایجاد دیوارهای مرزی در بسیاری از کشورها در حال حاضر نشان می دهد که بحث از مرزها و مرزبندی ها بخشی لاینفک از هستی شناسی سیاسی دولت هاست. نوعی هستی شناسی مبتنی بر ایجاد وضعیتی استثنائی که همواره در آن قانون به تعلیق درآمده و شدت اعمال نفوذ حاکمیت به اوج خود می رسد. در حال حاضر با طرح منطقه ی امن به عنوان جایگزینی برای خط مرزی، سیاست استیلا بر مرزها بیش از پیش توسعه یافته است. در جریان تضعیف حکومت مرک زی سوریه، طرح منطقه ی امن در شمال سوریه توسط ترکیه نمونه ی بارزی از چرخش در سیاست های مربوط به مرز است. هر چند ترکیه چنین مسئله ای را عاملی برای ایجاد صلح منطقه به حساب آورده است، اما در عمل این امر موجب افزایش عمق استراتژیک دولت ها(به ویژه ترکیه) و ایجاد نواحی نفوذ این دولت هاست در آن بخش از مازاد جمعیتی که در آنسوی مرزها قرار دارند. این مناطق امن بیش از ایجاد مرز، طرحی است برای تسهیل نفوذ دولت غالب برای سیطره بر مازاد جمعیت که در دل کشور مغلوب قرار دارد. در این نوشته تلاش آن است تا با بررسی مفهوم مناطق ام ن به بحث از مفاهیمی چون سیطره بر مازاد جمعیت(برای نمونه کردهای سوریه)، تعلیق قانون و وضعیت استثنائی و در نهایت تداوم جنگ و به تاخیر افتادن صلح پرداخته شود. این تحقیق تحت آراء جامعه شناسان و تئوریسین هایی چون جورجو آگامبن و آنتونیونگری، معتقد است که مناطق امن در نهایت راه را برای تشکیل و استحکام بیشتر دولت های امنیت در منطقه و به ویژه در ترکیه هموارتر ساخته و امید به شکل گیری صلح را شاید برای مدتی طولانی به تاخیر می اندازد.

کلیدواژه ها:

منطقه امن ، ترکیه ، روژاوا ، تعلیق قانون ، نژاد ملی