نقش بیوتکنولوژی در کشاورزی پایدار

امروزه جهان با مشکل بزرگی به نام رشد جمعیت مواجه است که یکی از پیامدهای آن کمبود غذا می باشد و تامین غذای این جمعیت رو به رشد به بخش کشاورزی مربوط می شود.کشاورزی پایدار به معنای تولید مطلوب محصول است در حالیکه مصرف کودهای شیمیایی و نهاده ها را کاهش داده و تاثیر سوء کمتری بر محیط وارد نماید. استفاده بی رویه از زمین هایکشاورزی باعث افزایش فرسایش، تخریب خاک و آسیب پذیری آن در برابر سیل، آفات و خشکی شده است. بسیاری ازخاک های نواحی گرم و خشک در حال فرسایش و از دست دادن سطوح قابل کشت و مواد مغذی خود می باشد. در چنینشرایطی فناوری هایی مورد نیاز هستند که قابلیت تولید گیاهان، دام ها و بطور کلی موجوداتی با ویژگی های برتر را داشتهباشند. این در حالی است که فناوری های سنتی کشاورزی به مرز محدودیت های خود نزدیک شده اند و انسان نیازمندبکارگیری فناوری هایی است که از پتانسیل بیشتری برخوردار باشند. بیوتکنولوژی نمونه بارز چنین فن آوری هائی است. بااستفاده از بیوتکنولوژی می توان با اصلاح و تولید ارقام و محصولات زراعی مقاوم به آفات و امراض و مصرف کمتر سموم ازآثار سوء زیست محیطی بر اثر مصرف بی رویه نهاده های کشاورزی جلوگیری به عمل آورد یا با تولید کودهای زیستی ازمصرف بی رویه کودهای شیمیائی که منجر به عدم تعادل عناصر و مواد غذایی موجود در خاک، کاهش بازده محصولاتکشاورزی و به خطر افتادن سلامت انسان ها و دیگر موجودات زنده می شوند، جلوگیری کرد. همچنین مقاومت بیشتر بهشرایط نامساعد آب و هوایی، تنشهای محیطی و افزایش ارزش غذایی محصولات کشاورزی و دامی از دیگر اهدافبیوتکنولوژی است. تمام این موارد راه رسیدن به کشاورزی پایدار را تسریع خواهد کرد. برای دست یابی به کشاورزی پایدارباید مدیریت منابع کشاورزی به گونه ای باشد که نیازهای متغیر انسانی نظیر پایداری در تولید، پایداری از نظر اقتصادی،حفظ محیط زیست، جلوگیری از بهره برداری نامناسب از منابع طبیعی بخصوص منابع تجدید شونده و بعد اجتماعی وتامین سلامت جامعه برآوره شود که تمام موارد ذکر شده بدون کمک بیوتکنولوژی مقدور نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

بیوتکنولوژی ، کشاورزی پایدار ، گیاهان تراریخت ، امنیت غذایی