بررسی اثرات آللوپاتیک علف های هرز پیچک صحرایی (.Convolvulus arvensis L) و تلخه بیان (Sophora alopecuriodes. L) روی شش رقم آفتاب گردان تحت شرایط آزمایشگاه و گلخانه

یکی از عواملی که در بوم نظام کشاورزی منجر به تخریب میکروارگانیسم های خاک و کاهش رشد گیاه زراعی می شود پتانسیل آللوپاتیک گونه های مختلف علف هرز در مزرعه می باشد. بدین منظور آزمایشی تحت شرایط آزمایشگاه و گلخانه جهت بررسی خاصیت آللوپاتیک عصاره آبی پیچک صحرایی و تلخه بیان بر میزان جوانه زنی و رشد شش رقم آفتاب گردان انجام گرفت. آزمایش در شرایط آزمایشگاه، در قالب طرح کاملا تصادفی و در گلخانه، بلوک کامل تصادفی با ساختار تیماری فاکتوریل با سه تکرار انجام گردید. تیمارهای آزمایش دو گونه علف هرز و 5 سطح (0، 25، 50، 75 و 100) غلظت عصاره بود. صفات اندازه گیری شده شامل؛ درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، طول ساقه چه، طول ریشه چه، وزن تر ریشه چه ، وزن تر ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و وزن خشک ساقه چه ،ارتفاع بوته، وزن تر ریشه، وزن تر شاخساره، وزن خشک ریشه، وزن خشک شاخساره، کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل و کاروتنوئید می باشند. اختلافات معنی داری بین شاهد و سایر تیمارها مشاهده شد، به طوری که بیشترین کاهش در صفات مذکور مربوط به تیمار 100 درصد و کمترین آن مربوط به تیمار شاهد بود. بین علفهای هرز استفاده شده پیچک صحرایی دارای خاصیت آللوپاتیک بیشتری نسبت به تلخه بیان بود. با توجه به نتایج بدست آمده، عصاره ی پیچک صحرایی و تلخه بیان به عنوان ترکیباتی سمی جهت ممانعت از رشد گیاه زراعی آفتاب گردان می باشند، توصیه می شود قبل از کاشت گیاه فوق الذکر از عدم وجود بقایای علف های هرز پیجک و تلخه بیان اطمینان حاصل شود.

کلیدواژه ها:

آللوپاتی ، آفتاب گردان ، تلخه بیان ، پیچک صحرایی ، عصاره آبی