بررسی فراوانی و درصد کلونیزاسیون ریشه های سیب زمینی با قارچ های میکوریزآربوسکولار و عوامل مؤثر برآن

سیبزمینی با نام علمی (Solanum tuberosum) گیاهی است یکساله و سرمادوست از تیره ی گوجه فرنگی (Solanaceae) که برای استفاده از غده زیرزمینی آن کشت میگردد. با توجه به این که عملکرد سیب زمینی درواحد سطح بالا می باشد، از لحاظ گسترش کشت در جهان بعد از ذرت در جایگاه دوم قرار داشته و دومین منبع غذایی ساده بعد از تخم مرغ می باشد. قارچ های میکوریز آربوسکولار میکروارگانیسم های مفیدی هستند که رابطه همزیستی با اغلب گیاهان زراعی از جمله سیب زمینی دارند و از طریق افزایش جذب عناصر غذایی مانند فسفر، نیتروژن و برخی عناصر ریزمغذی، جذب آب و افزایش مقاومت در برابر عوامل بیماریزا، سبب بهبود رشد، نمو و عملکرد گیاهان میزبان در سیستم کشاورزی پایدار می شوند. گیاهان سیب زمینی در به دست آوردن فسفر خاک نسبتاً ناکارامد هستند. اما قادر به سازگاری های مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی هستند که به طور قابل توجهی ممکن است کمبود فسفر را بهبود بخشند. یکی از این سازگاری ها ایجاد ارتباط همزیستی با میکوریز آربوسکولار است. هیف های خارجی قارچ سرعت جذب فسفر بیشتری نسبت به گیاهان غیر میکوریزی دارند. از آنجایی که کلونیزاسیون ریشه به وسیله میکوریز آربوسکولار رابطه مستقیم با میزان محصول دارد فاکتورهای مؤثر بر کلونیزاسیون ریشه از جمله شوری، پی اچ و بافت خاک اندازه گیری شد. داده های مربوط به کود، تناوب و سابقه کشت سیب زمینی از کشاورزان جمع آوری گردید. با توجه به داده های به دست آمده می توان نتیجه گرفت که سابقه کشت سیب زمینی بیشترین تأثیر را بر کلونیزاسیون ریشه دارد زیرا جمیت گونه های میکوریز که سیب زمینی را ترجیح می دهند را افزایش داده و در نتیجه بیشترین تأثیر را روی عملکرد محصول دارد. کود، پی اچ، شوری و بافت خاک در اکثر مزارع هم برای قارچ و هم سیب زمینی نزدیک به هم و در محدوده مناسب بوده و تغییرزیادی نداشتند.

کلیدواژه ها:

تناوب ، کلونیزاسیون ، میکوریز آربوسکولار ، همزیستی