روش بررسی وضعیت تروفیکی اکوسیستم های آبی

با توسعه شهر نشینی و کشاورزی و به تبع آن تولید فاضلاب های با ترکیب مختلف، پساب های حاصل به درون رودخانه ها ودر نهایت به دریاچه ها و دریاها باعث تجمع مواد آلی در این اکوسیستم های آبی می شود. این پدیده اغلب با افزایش فسفر و نیتروژن همراه است و باعث وقوع زنجیره ای از فعل و انفعالات می شود که اولین حلقه ی آن، افزایش بیوماس تولید کنندگان اولیه می باشد که در نهایت به اختناق منجر می شود. این مقاله بیان می کند که از بین روش های مختلفی که برای طبقه بندی اکوسیستم های آبی از نظر وضعیت تروفیکی وجود دارد. جهت اندازه گیری وضعیت تروفیکی اکوسیستم های آبی، روش متعددی ارائه شده است که وضعیت ترفیکی آبها را بوسیله ی پارامترهای فیزیکوشیمایی، باکتریایی و بیولوژیکی بررسی می نماید. روش کارلسون تلفیقی از پارامترهای فیزیکوشیمیایی و بیولوژیک است. در این روش از کلروفیل a به عنوان پارامتر بیولوژیکی، میزان فسفات به عنوان پارامتر شیمیایی و عمق سکشی به عنوان پارامتر فیزیکی که از جنبه های مختلف اما مرتبط و در عین حال ساده، مورد استفاده قرار می گیرند. این روش دارای کمترین خطا بوده و دشواری روش های دیگر مانند اندازه گیری میزان نیتروژن کل، میزان تولید گیاهان آبزی ، تعداد گونه های جلبکی و ... که بر اساس هریک از آنها به تنهایی وضعیت تروفیکی دریاچه ممکن است متفاوت بدست بیاید، در این روش مشاهده نمی شود. در روش کارلسون اساس طبقه بندی بر میزان بیوماس جلبکی استوار است و پیشنهاد می شود این روش برای مطالعه ی برکه ها، سد ها، دریاچه ها و دریاها استفاده شود. پس از تشخیص یوتروفی بودن این اکوسیستم های آبی، جهت مرتفع نمودن این مشکل به طور عمده از سه استفاده می شود که عبارتند از: حذف فیزیکی رسوبات لایروبی ، استفاده از فعل و انفعالات شیمیایی و باکتریایی روش ریپلاکس و دستکاری زیستی.

کلیدواژه ها:

شاخص وضعیت تروفیک ، روش کارلسون ، جلبک ، یوتریفیکاسیون ، اکوسیستم های آبی