اثربخشی گروه درمانی وجودی بر افزایش سلامت عمومی زنان مطلقه ی خانه داربا گذشت کمتر از دو سال از زمان طلاق

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی وجودی بر سلامت عمومی زنان مطلقه انجام شد. گروه نمونه متشکل از 40 نفر به روش تصادفی ساده از میان جامعه ی زنان مطلقه شهر سقز انتخاب و دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند و آزمون سلامت عمومی به صورت پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه اجرا گردید. از مقیاس سلامت عمومی (GHQ) برای جمع آوری اطلاعات پژوهش استفاده شد. از آزمون تحلیل کواریانس برای تحلیل داده های حاصل از پژوهش استفاده شد.نتایج نشان داد که در مجموع گروه درمانی مبتنی بر درمان وجودی می تواند بر سلامت روان زنان مطلقه اثرگذار باشد. در ادامه نتایج نشان داد که در علایم جسمانی (09/82=F، 02/0> p)، اضطراب (85/402=F، 01/0> p)، و افسردگی (23/294=F، 02/0> p) تفاوت معنی داری بین دو گروه یافت شد. اما در متغیر روابط اجتماعی (020/0=F، 90/0> p) تفاوت معنی داری بین دو گروه آزمایش و کنترل یافت نشد. در یک جمع-بندی کلی نتایج این پژوهش موید این مطلب بود که گروه درمانی وجودی می تواند به عنوان روش موثری برای سازگاری روانی بعد از طلاق در میان زنان مطلفه در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی وجودی ، سلامت عمومی ، و زنان مطلقه