جایگاه ترویج در حفظ منابع طبیعی و کاهش پسماندهای آلی

منابع طبیعی هر جامعه ، ثروت آن جامعه است که فقط به نسل حاضر تعلق ندارد بلکه میراثی است که باید برای آیندگان باقی بماند اگر بخواهیم در آینده جامعه بهتری داشته باشیم باید در جهت حفظ ، احیاء و توسعه این منابع بیش از پیش کوشید در غیر این صورت جهان آینده ، جهان توام با فقر و گرسنگی و محیطی آلوده و غیر قابل زندگی خواهد بود . در دهه های گذشته این منابع بطور بی رویه برای توسعه و تولید بیشتر بکار گرفته می شود و در جهت حفظ منابع و با استفاده و بازیافت آنها تلاشی صورت نمی گرفت . اما در پارادایم نوین توسعه ( بعد از دهه (1990 وقوع مسائلی چون از بین رفتن لا یه ازون ، گرم شدن تدریجی هوای کره زمین ، مطرح شدن بحث توسعه پایدار ، مشارکت تعاونی ، اهمیت بومی و ... اهمیت این منابع را دو چندان نموده و ظیفه انسان را در حفاظت از این منابع سنگین تر کرده است . یکی از اصول مدیریت صحیح در زمینه حفظ و احیاء و بهره برداری از مراتع ، توسعه منابع انسانی است که مستلزم بهره گیری از تجارب دیگران و استفاده از روشهای آموزشی - ترویجی است . هدف این مقاله بررسی نقش و جایگاه توریج در جلب مشارکت روستاییان در حفظ و احیای مراتع و کاهش پسماندهای آلی می باشد . ترویج منابع طبیعی در امر شکوفا کردن توانمندیها و استعدادهای عامل انسانس نقش اساسی داشته باشد . رسالت اصلی ترویج منابع طبیعی ساختن عامل انسانی ( توسعه انسانی ) جهت حفظ، احیاء و توسعه منابع طبیعی است . منظور از ترویج منابع طبیعی، اشاعه فناوریهای نوین توسعه و توانمند سازی نهادهای بومی، آموزش مهارتها به جوامع محلی، جلب مشارکت مردم و دستگاههای دولتی در مدیریت منابع طبیعی می باشد . در مواقع هدف اصلی ترویج منابع طبیعی توسعه انسانی و فرهنگی، جهت ریدن به توسعه پایدار در عرصه های منابع طبیعی به منظور حفظ احیاء وتوسعه می باشد