اقتباس از طبیعت و انطباق آن با طراحی معماری

طبیعت همواره در میان معماران و طراحان جهت بکارگیری در چرخه روند طراحی معماری نقشی حیاتی داشته بنحوی که طراحان از طبیعت الهام، الگو یا بهره گرفته و دسته بندی های متعددی برای این الگوبرداری تعریف نموده اند. الگوبرداری از طبیعت می تواند در دو نگرش معنایی و کاربردی تقسیم گردد. از نظر آنتونی آنتونیادس (1393) نیز کاربست فرم های طبیعی به دو شیوه دسته بندی شده است. در برداشت مستقیم، طراح با هدف تقلید صرف از ظاهر خارجی فرم های طبیعی صورت از طبیعت بهره گرفته و ساختمان بازتابی از زیبایی ظاهری موجود در طبیعت می باشد. در برداشت غیرمستقیم، طراح از فرآیندهای شکل دهنده فرم های طبیعی برای خلق طرح های جدید الهام می گیرد. نظر به تقسیم بندی معنایی و کاربردی، و برداشت غیرمستقیم از طبیعت در جهت خلق ساختار معماری، پژوهش حاضر بنا دارد تا در خصوص ارتباط میان روند طراحی معماری و جایگاه طبیعت در شکل گیری معماری تفحص نماید. لذا، در پی بررسی نحوه الهام و اقتباس معماران از نگرش کاربردی و برداشت غیرمستقیم از طبیعت و ساختار آن بوده و با این پرسش که آیا می توان بناهای شاخصی از معماری معاصر را در این دسته بندی جاگذاری نمود ، به کاوش در میان بناهایی انتخابی در انطباق با ساختار فوق می پردازد. همچنین، مباحثی از الگوبرداری از طبیعت را به چالش کشیده، و با استفاده از روش پژوهش مروری، ضمن مطالعه اسنادی و کتابخانه ای و رویکرد تحلیلی - توصیفی خود، دسته بندی از اقتباس از طبیعت و نحوه اتطباق آن در معماری را در قالب مدل ترسیم می نماید.

کلیدواژه ها:

معماری ، طبیعت ، الگوبرداری از طبیعت