دستیابی به مولفه های مکانمند سازی میدان های شهری

در گذشته یکی از عمومی ترین و مردمی ترین فضاهای شهری در جامعه ایران، میادین شهری بودند. به تدریج و به خصوص بعد از مدرنیزاسیون کالبدی و حضور اتوموبیل در فضاهای شهری، هویت خود را از دست دادند و در چند دهه اخیر در بلاتکلیفی مطلق به سر می برند. بنحوی که امروزه، مفهوم ذاتی میدان که با تعاملات اجتماعی و حضور پر رنگ مردم، گره خورده بود، رنگ باخته و نقش ترافیکی بر سایر نقش ها غلبه یافته است. میدان های اصلی شهر که با ذهنیت ساکنانش عجین شده است، به دلایل متعددی در گذر زمان، کیفیات فضایی یک میدان را از دست داده است، و نقش ترافیکی و فلکه بودن آن، بر سایر نقش ها، چیرگی یافته است. هدف اصلی این پژوهش، شناسایی مولفه ها و سنجه های مکانسازی میدان با تاکید بر ماهیت ذاتی میدان و وجوه مشترک آن با مکانسازی می باشد. این پژوهش از نظر نوع آن، کاربردی و توسعه ای بوده و ماهیت داده ها، از نوع کمی می باشد و چارچوب نظری با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای بررسی خواهد شد و بعد از مقایسه تطبیقی تعاریف میادین شهری و مکانسازی، و تبین معیارهای یک مکان- میدان شهری؛ نتیجتا پنج مولفه مکانسازی میدان های شهری، در قالب پنج مورد معماری شهری؛ منظرسازی سخت و نرم؛ مشوق و محرک؛ فعالیت؛ زیست محیطی و هفده سنجه ارایه می گردد.

کلیدواژه ها:

میدان و فلکه ، میدان شهری ، مکانسازی ، مولفه های مکانسازی