رویکرد زمینه گرا در طراحی باغ آسایشگاه

باغ ها را می توان جزو اولین بناهای پایدار در تاریخ ایران برشمرد، بناهای پایدار بناهای تلقی می شود که کمترین تاثیرات مخرب را بر محیط های ساخته شده مصنوع، و طبیعی مجاور ناحیه اطرافشان و همچنین متن و زمینه کلی خود داشته باشند لذا رسیدن به معماری پایدار میسر نمی شود مگر با تاکید بر زمینه گرایی. بر اساس نتایج تحقیق معماری زمینه گرا نه تاکید بر تقلید دارد و نه مانع نوآوری و خلاقیت است. هدف ایجاد ارتباطی بهتر بین معماری و زمینه است که جنبه های زیبایی شناختی و معنایی در آن اهمیت فراوان دارند. زمینه گرایی دیدگاهی است که علاوه بر جنبه های صرفا کالبدی، تدریج ابعاد انسانی و جنبه های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی نیز در آن مورد توجه قرار می گیرد. در نتیجه در طراحی پایدار، معمار و شهر ساز باید در ابتدا ویژگی های یک مکان زمینه را به درستی دریابد و این پارامتر را مبحثی حیاتی در فرایند طرحی خود بداند. درنتیجه در معماری زمینه گرا ساختمان جز کوچکی از طبیعت پیرامونی خود می شود. پژوهش حاضر سعی دارد با مطالعه و شناخت پتانسیل های موجود در باغ ایرانی و معماری زمینه گرا با ایجاد تعاملی هدفمند بین باغ و آسایشگاه در معماری امروزی به راهکارهای مفیدی در جهت بهبود سریعتر در زمان بستری بیماران پی تی اس دی برسد. تکنیک مورد استفاده در این پژوهش توصیفی تحلیلی است؛ که به توصیف محتوای کیفی باغ ایرانی و معماری زمینه گرا پرداخته و اصول و شاخصه های آن را مورد بررسی قرار می دهیم و فضای به کارگرفته شده برای جانبازان را بررسی و موشکافی و تحلیل می کنیم؛ جمع آوری اطلاعات بر اساس مطالعات کتابخانه ای، مقالات و مشاهدات عینی صورت خواهد گرفت.

کلیدواژه ها:

جانبازان (پی تی اس دی) ، زمینه گرایی ، باغ ایرانی ، باغ آسایشگاه.