ارتقاء تعاملات اجتماعی در عرصه های همگانی شهری (نمونه موردی خیابان راهنمایی مشهد حدفاصل سه راه راهنمایی تا تقاطع با خیابان سناباد)

اجتماع پذیری از مهمترین عوامل مطلوبیت سنجی فضاهای شهری و نیز از کیفیت های مهم فضاهای شهری به حساب می آید. شرط اساسی برای اینک یک عرصه همگانی، فضای شهری تلقی شود این است که در آن تعامل و تقابل اجتماعی صورت گیرد. عرصه همگانی فرصتی برای توسعه ابعاد اجتماعی فرد به لحاظ تعاملات اجتماعی و تجربه مشارکت در حیات جمعی در شهرها هستند و تنها یک مفهوم کالبدی نیست؛ بلک کنش تعاملات شهروندی و فعالیت های شهری را نیز در برمی گیرد، بنابراین، عرصه همگانی دارای ابعاد اجتماعی و کالبدی است. در این یژوهش سعی شده است با شناسایی عوامل موثر بر ارتقای تعاملات اجتماعی در عرصه همگانی شهری از دیدگاه اندیشمندان مختلف به بررسی و ارزیابی این عوامل در خیابان راهنمایی، به عنوان یکی از قطب های تجاری شهر مشهد، پرداخته شود. روش تحقیق مورد استفاده در مقاله حاضر، متکی بر روش ترکیبی (کمی - کیفی) است و داده های مورد نیاز یژوهش با بهره گیری از اسناد کتابخانه ای، استفاده از پرسش نامه و همچنین برداشت میدانی از کاربران فضا گرد آوری شده اند. جامعه مورد مطالعه متشکل از سه گروه ساکنین، کسبه و مراجع کنندگان به خیابان راهنمایی است و حجم نمونه جهت پاسخگویی به سوالات پرسش نامه در گروه کسب و ساکنین از فرمول کوکران و در گروه مراجع کنندگان به خیابان از روش اشباع نظری به دست آمده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تکنیک سوات و تحلیل طیف لیکرت و محاسبه توان افتراقی استفاده شده است. طبق نتایج پژوهش حاضر 4 بعد کالبدی، اجتماعی، عملکردی و ادراکی معنایی از اثر گذارترین ابعاد در ارتقای تعاملات اجتماعی در عرصه همگانی شهری هستند. با توجه به نتایج پرسشنامه، حضور پذیری و تعاملات اجتماعی شهروندان در خیابان راهنمایی درجه اول به علت کیفیت مطلوب بعد عملکردی و سپس بعد ادراکی - معنایی بوده است. برای دستیابی به هدف اصلی پژوهش پس از شناسایی مشکلات موجود به تعیین راهبرد و همچنین اولویت بندی آنها با استفاده از روش QSPM پرداخت و در نهایت راهکارهایی ارائه داده شده است.

کلیدواژه ها:

اجتماعی یری ، فضای شهری ، عرص همگانی ، تعاملات اجتماعی ، خیابان راهنمایی