بایوفیلیک، رویکردی نوین در ارتقاء سرزندگی واحدهای همسایگی

امروزه با گسترش روزافزون شهرنشینی و تبدیل شهرها به محل هایی که تنها برای سکونت و کار انسانی بهره برداری می شوند، سرزندگی، نشاط و پویایی به اهداف گم شده شهری تبدیل گشته اند. سرزندگی یکی از ابعاد حیاتی شهر شناخته می شود که در ایجاد و ارتقاء آن ساکنان مولفه اصلی هستند. بر این اساس مکان هایی که مورد اهمیت و حمایت ساکنان واقع شوند، می توانند نقش اساسی در ایجاد سرزندگی ایفا کنند. از نمونه این مکان ها که از ارزش ویژه ای برخوردارند، واحدهای همسایگی هستند. وجود هویتی خاص، دلبستگی و وابستگی ساکنان به محل زندگی خود فرصت ها و قابلیت هایی را مهیا می سازد تا برقراری ارتباط بین ساکنان و محیط تقویت گردد که خود باعث تسریع روند ایجاد سرزندگی خواهد شد. در این میان رویکرد بایوفیلیک، که بر اساس مفهوم بایوفیلیا بنا نهاده شده است با تاکید بر ضرورت حضور طبیعت در زندگی روزمره شهروندان، می تواند به عنوان بستری مناسب در جهت ایجاد ویژگی های مطلوب در فضا انتخاب گردد تا محیط از طریق طبیعت بتواند پاسخگوی مناسبی به نیازهای شهروندان باشد و انگیزه کافی را برای جذب آنها و پویایی محیط ایجاد کند و در مجموع بتواند سرزندگی را با محیط پیوند دهد. مقاله حاضر سعی دارد مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی، رویکرد بایوفیلیک را بررسی نموده و از طریق بیان، تحلیل، توصیف و تفسیر مطالب راهکارهای موثر بر ارتفاء سرزندگی واحدهای همسایگی بر اساس این رویکرد را ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری بایوفیلیک ، بایوفیلیا ، سرزندگی ، واحد همسایگی