معیارهای مکانیابی شهرهای جدید با توجه به مبانی توسعه پایدار نمونه موردی شهر جدید بینالود

شهرهای جدید سکونت گاه های برنامه ریزی شده ای هستند که به منظور حل معضلات جمعیتی و اقتصادی کلان شهرها و کشورها عموما از ابتدای قرن بیستم پا به عرصه وجود گذاشتند گرایش به ایجاد شهرهای جدید از سالهای 1364 به طور غیر رسمی در محافل مرتبط با شهرسازی کشور ایران نیز مطرح شد و نهایتا در سال 1368 با تصویب آن در مجلس شکل رسمی یافت.عواملی متعدد از آن تاریخ تاکنون در وضعیت موفقیت و نا موفقیت اینگونه شهرها دخیل بوده اند مکانیابی زیستگاه های نو به عنوان اولین و ابتدایی ترین عامل همراه با شکلگیری اهداف یک شهر نو به عنوان اولین معیر تاثیر گذار بر نحوه کارکرد این شهرها مد نظر است.معیاری کنترل کننده که قادر است با وزنی بساری زیاد بر زیست سالم با نا موفق و ناسالم یک شهر جدید تاثیر گذارد.معیاری که در ادامه حیات نیز بسیار موثر خواهد بود در این میان مبانی توسعه پایدار شهری به عنوان به روز ترین مبانی نظری در راستای مکانیابی صحیح به کمک مکانیابی آمده و راهکارهایی به روز از نحوه جایگیری این شهرها ارائه خواهد داد.با توجه به نقش اساسی مکانیابی در برنامه ریزی شهرهای نو در این مقاله سعی می سود تا به بررسی عناصر شاخص در مکانیابی با توجه به فاکتور های توسعه پایدار شهری پرداخته و دلایل عدم موفقیت شهرهای موجود با تبیین این مفاهیم و فاکتورها تحلیل شوند و به معیارهای جهت انتخاب مکان قرارگیری شهرهای نو با توجه به اصول توسعه پایدار دست یابیم

کلیدواژه ها:

شهرهای جدید ، مکانیابی شهر جدید ، توسعه پایدار ، بینالود ، معماری