بررسی تطبیقی فضاهای شهری مناطق گرم و خشک با اصول طراحیشهری پایدار (نمونه ی موردی: شهر یزد)

اصطلاح پایداری نخستین بار در قالب مجموعه ای از اصول گسترده جهت هدایت توسعه های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی درکلیه مقیاس های محلی ، منطقه ای و جهانی مورد استفاده قرار گرفت. توصیف جهانی که در آن نظام های انسانی و طبیعی توامازندگی می کنند.مفاهیم توسعه پایدار در جستجوی راه حل هایی برای بحران های جاری در مورد مسائل زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی در سطوحمحلی و جهانی است. (wallner, 1999)نکته مهم اینکه هدف توسعه پایدار ایجاد و شکل دادن به نوعی رفتار اجتماعی _ اقتصادی نسبت به طبیعت است که حیات سیستم هایمحیطی و طبیعی را برای نسل های آینده حفاظت کنند.معماری کهن سرزمین ایران زنجیره ای به هم پیوسته از تجربیات و ارزش هایی است سینه به سینه از هزاران سال پیش تا کنون توسطهنرمندان، معماران و مردم ایران استقرار یافته است.همسازی شهرها، روستاها و بناهای ایرانی در زمان ها و مکان های مختلف با بسترهای اجتماعی، فرهنگی و مذهبی و زیست محیطیباعث شده است که معماری ایران همواره پاسخگوی نیازهای مادی و معنوی جامعه و مردم باشد.اقلیم گرم و خشک، یکی از اقلیم هایچهارگانه ایران می باشد و شهر یزد برجسته ترین نمونه ای است که ساخت آن علی رقم تغیرات عمده ی دهه ی چهل به بعد، می تواندروشنگر ترکیب فضایی یک شهر سنتی ایرانی در اقلیم گرم و خشک در دوره ی اسلامی باشد. ویژگی های این شهر موجب گردیدکه در جریان مطالعات نظم فضایی و ساخت شهر و معماری نواحی گرم و خشک و نیز بررسی های تطبیقی، همواره یزد به عنوان نمونهو پایه مورد بررسی واقع شود(توسلی 1391)