آشکارسازی الگوی بومی مساجد با اهداف معماری پایدار در گذر زمان مطالعه موردی: مسجد جامع عتیق اصفهان

از مهم ترین مولفه های طراحی براساس معماری بومی، این است که طبیعت و جهان هستی در ستیز باهم قرار نمی گیرند بلکه با هم به یک جهت و به سوی بقاء یکدیگر حرکت می کنند، همین امر باعث شده که این معماری در جهت حفظ آسایش انسان در نظام هستی عمل کند. معماران پیشین به دلیل اهمیتی که برای آسایش محیطی انسان قایل بودند، با در نظرگرفتن الگوی بومی، بناهایی سازگار با اقلیم، فرهنگ، دین و انسان به وجود آوردند تا شرایط آسایش انسان را با ایجاد فضاهای بسته، نیمه بسته و باز فراهم آورند. هدف از انجام این پژوهش، آشکارسازی ارتباط بین عوامل تاثیرگذار اقلیمی، فرهنگی و مذهبی در شکل گیری الگوی بومی مساجد است که چگونه باعث شده راهکارهای این نوع معماری مطابق با اصول و اهداف معماری پایدار جهت پیدا کند. در این راستا نمونه مطالعاتی بررسی شده مسجد جامع عتیق اصفهان می باشد که روش تحقیق به ترتیب مبتنی بر توصیف و تحلیل داده های کتابخانه ای و میدانی و عوامل تاثیرگذار درفرم و جهت گیری بنا و اعمال داده ها بر روی اشکال جهت گیری شده در پلان بنای مسجد جامع عتیق می باشد. که نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان میدهد که معماران پیشین در مسجد جامع عتیق توانسته اند با تدابیر موفق معماری ایرانی، ارتباط منطقی و اصولی بین انسان و طبیعت برقرار کنند و این مسجد را به الگویی با اهداف پایدار در معماری اسلامی تبدیل کنند.

کلیدواژه ها:

اصفهان ، الگوی بومی ، اهداف پایداری ، معماری اسلامی ، مسجد جامع عتیق