بافت پلکانی مساکن دامنه زاگرس مصداقی از پایداری در معماری ارگانیک

بستر محیط زیست الگویی بی پایان از مصادیق ساختار و ارگانیسم های همساز با طبیعت می باشد. نمونه هایی که ضمن احترام به طبیعت در جهت سازگاری و تکامل آن پیش می روند. این اصول را گذشتگان به خوبی درک کرده و در آثار و ساخته های خود بکار بسته اند. شاید به این دلیل است که ساخته های آنها هم رنگ و بوی طبیعت است. اصطلاحاتی تحت عنوان ارگانیک، اکولوژی، اکوتک که امروزه در محافل معماری مقبول می افتد، گذشتگان بدون دانستن آن بناها و بافت محلات خود را فرم داده اند. علت اینکه بناهای آنها همچنان پویا و ماندگارند، این است که معماران سنتی در بناهای خود اصل همخوانی و سازگاری با طبیعت که منتج به آسایش ساکنین سکونتگاهها می گردد را بیش از هر چیز ملحوظ داشته اند. این مقاله بر آن است تا علل اصلی پایداری در ابنیه سنتی و سکونتگاههای کوهپایه های زاگرس در استان کرمانشاه و کردستان و به صورت توصیفی و نمونه موردی روستاهای پالنگان و نودشه را مورد تدقیق قرار دهد. برای دستیابی به این امر از تحلیل طالعات میدانی و بررسی نمونه های مشابه بهره گرفته شده است. یافته های حاصل از این تحقیق نشان میدهد که معماری این منطقه هماهنگ و پیرو اصول معماری ارگانیک میباشد. بررس ی روند شکل گیری و فرم ساختمانهای منطقه و عوامل موثر در ساختار پلکانی و متمرکز آنها بیانگر مفاهیمی است که امروزه به عنوان مصادیقی از معماری پایدار تلقی می گردد. نتیجه حاصل از مطالعات، نشاندهنده اصولی است که با بررسی فرم و شکل گیری پلکانی و مصطبه ای سکونتگاههای کوهپایه های زاگرستبیین می گردد. این عوامل شامل: توپوگرافی و فرم کوهستان منطقه، عوامل اقلیمی و جوی، اشتغال و اقتصاد ساکنین منطقه و ویژگی های فرهنگی و اجتماعی مردم می باشد

کلیدواژه ها:

ارگانیک ، هورامان ، روستا ، فرم ، سکونتگاه ، ، بافت پلکانی ، معماری کوهستانی