جغرافیای تاریخی جزیره ها و بندرگاههای دریای پارس در دوره هخامنشی پژوهشی بر اساس یافته های باستان شناسی و نوشته های تاریخ نگاران و جغرافیدانان کلاسیک

فزونی جایگاه و نقش دریای پارس به عنوان یک پل ارتباطی بی بدیل در گستره شاهنشاهی هخامنشی و در راستای سیاست سیطره دریایی موجب تبدیل شدن جزیره ها و بندرگاههای این پهنه نیلگون به محل سکونت و کانون توجه و فعالیت کارگران مردمان و دریانوردان بومی و اقوام و ملتهای گوناگون شد. برای شناخت هرچه بهتر جغرافیای تاریخی جزیره ها و بندرگاههای دریای پارس بهره گیری از نوشته های تاریخ نگاران هم دوره هخامنشیان مانند هرودوت یا تاریخ نگاران و جغرافیدانان نزدیک به عصر هخامنشی مانند اریان و استرابو درکنار یافته های باستان شناسی که بتازگی انجام شده است بیشترین نقش را برعهده دارند یافته های چند دهه گذشته باستان شناسی در جزیره ها و کرانه های شمالی و جنوبی دریای پارس مانند منطقه خارک بوشهر، برازجان و ... حجم انبوهی از مواد فرهنگی مربوط به دوره هخامنشی را دراختیار پژوهشگران قرار داده است. نوشته های مورخین کلاسیک مانند هرودوت استرابو و اریان نیز دانش وسیعی از جمله جایگاه دریای پارس و جزیره های آن در ساختار تشکیلاتی هخامنشی میزان مالیات مردمان این منطقه استقرار دریانوردان با تجربه در جزیره ها و کرانه های دریا برای ایجاد یک نیرومند دریایی نیرومند کوچاندن مردمانی به جزیره های دوردست دارای شرایط سخت و طاقت فرسا برای زندگی و همچنین نام و موقعیت گروهی از جزیره های واقع در دریای پارس از جمله جزیره کیش، هرمز، قشم، تنب بزرگ، فرور، لاوان را در اختیار قرار میدهد.

کلیدواژه ها:

جغرافیای تاریخی ، دریای پارس ، هخامنشیان ، بوشهر ، برازجان ، جزیره کیش ، جزیره قشم