تحلیل عمران شهری در بافت های قدیم شهری، نمونه موردی بافت قدیم تبریز

تا قبل از بروز انقلاب صنعتی، شهرها به صورت ارگانیکی به رشد خود ادامه می دادند ولی بعد از این تاریخ و با گسترش جبر تکنولوژیکی بشر توانست، تغییراتی را در سطح کالبد شهرها برای رفاه خود انجام دهد. با پیدایش ماشین و خطوط راه آهن، شهروندان توامستند مراکز سکونتی خود را در اطراف شهر و حومه ها ایجاد کنند. و بدین طریق عملا از ارزش و اعتبار بافت های قدیم شهری کاسته شد. کاهش تراکم جمعیت بافت قدیم شهر تبریز از 200 نفر در هکتار در سال 1345 به 75 نفر در سال 1375 و همچنین کاهش بعد خانوار از 5/37 نفر در هر واحد مسکونی به حدود 4/6 نفر، از حکایت از برون رفت جمعیتی برخی از گروه های سنی از جمله جوانان، از بخش مرکزی شهرها دارد. همچنین درصد بالای کاربری های تجاری در سطح بافت قدیم، ضرورت مطالعه و برنامه ریزی عمران شهری را در بافت قدیم ایجاب می کند. بافت های قدیم شهری ، با دارا بودن مخلوطی از انواع کاربری های تجاری، خدماتی، مذهبی و … به عنوان مقصد جریان های داخل شهری می باشد. که این امر باعث به وجود آمدن بار ترافیکی شدید و آلودگی های زیست محیطی در این محدوده های حساس شهری شده است. با اقدامات باز زنده سازی و بهسازی می توان ارزش اقتصادی مستغلات شهری را ارتقاء داد. با افزایش میزان رازش اقتصادی کاربری ها در محدوده بافت کهن، ارزش های اجتماعی و فرهنگی نیز بالا می رود که این فرایند باعث جلوگیری از مهاجرت از بافت قدیم شهر به حومه می گردد.

کلیدواژه ها:

عمران شهری ، بافت قدیم ، تراکم ، بهسازی شهری