بررسی حوزه های هویت شهری

به منظور هماهنگی معماری و حوزه های مرتبط با آن ابتدا عوامل ایجاد نماد در معماری و چگونگی تاثیر آن بر قدرت کیفی فضای معماری ودر نهایت برهویت شهری و سپس معماری بومی و پتانسیلهای موجود در هر منطقه مورد مطالعه دقیق قرارگرفته و مسلم می گردد که در ساختار کلی معماری معاصر جای یک اصل مهم هویتی خالی است زیرا هویت به قانون یا اصل اتحاد همانندی یا تشابه دلالت دارد و این در حالی است که بارت نظریه پرداز شهری تقابل میان نشاه و غیاب نشانه را یکی از فرایندهای اصلی در پروراندن معنای شهری می پندارد زیرا معتقد است شهر بافتی است از عناصر قوی با نشان و عناصر خنثی بی نشان . آلدو رسی نیز شهر را به مناطق زیستی و مناطق ثانویه تقسیم می کند. بدیهی است که اگر تمامی عناصر شهری دارای خاصیتی یکسان در حوزه های مختلف بصری کاربردی نمادین و ایده یابی باشند شهر فاقد معنا می گردد و آن اصل واحد که درهویت شهری به آن نیاز است نه جسمی در پیکره شهر بلکه مفهومی است در ذات شهر. درحقیقت هویت خوانایی یا معنای شهر درگروه تشکیل هرمی است که اولین لایه هر وجه ان را مردم و بیرونی ترین لایه را یکی از حوزه های مرتبط با هویت شهری تشکیل میدهد و راس ان را یک تیم نظارتی مدیریت می کند زیرا به نظر می رسد بین کیفیت طراحی معماری با معنای شهری رابطه وجود دارد

کلیدواژه ها:

حوزه های هویتمند شهری ، عناصر نمادین معماری ، کیفیت فضایی ، معماری بومی