بررسی کاربری مناسب اراضی از منظر تاثیر بر میزان فرسایش، رواناب و پایداری منابع حوضه های آبخیز

با توجه به اهمیت بررسی ابعاد گوناگون مدیریت آب و خاک در حوزه آبخیز زاینده رود و تأثیر این امر بر نیل به توسعه پایدار در این خطه و نیز استان اصفهان مطالعه ای موردی در منطقه لنجان علیا در استان اصفهان انجام شده است تا تأثیر تغییر کاربریهای صورت گرفته در سالیان اخیر و نیز نوع مدیریت اعمالی بر آنها بر میزان تلفات خاک و تغییر در الگوی هیدرولوژیکی اراضی از دیدگاه کیفی و بعضاً کمی واقعی تر بیان شود. با در نظر داشتن توسعه روزافزون کشاورزی و به دنبال آن تغییر کاربریها بدین سو در این منطقه, لزوم انجام مطالعاتی در این راستا محسوس می باشد. در این مطالعه با استفاده از نقشه های توپوگرافی, در منطقه از اشکال مختلف فرسایش – در محلهایی که به عنوان نمونه و شاهد انتخاب شده بودند- بازدید صحرایی به عمل آمد و نوع مدیریت اعمالی بر اراضی و وجود یا عدم وجود فرسایش خندقی ثبت گردید. در ادامه با استفاده از آزمون آماری کای - اسکوار (X^2) اقدام به بررسی معنی دار بودن رابطه بین نوع مدیریت و تأثیر آن در بروز فرسایش خندقیگردید. نتیجه نهایی حاصله از کل تحقیق حکایت از نقش دوگانه(مثبت و منفی) کاربری کشاورزی بر پارامترهای مورد مطالعه (که تحت تأثیر غالب نوع مدیریت بودند) داشت و در این مورد فاکتور نوع مدیریت اعمالی بر اراضی کشاورزی – و نه صرفاً تغییر کاربری - به عنوان عامل اصلی تأثیرگذار در بروز اثرات مثبت یا منفی در این زمینه شناخته شد.

کلیدواژه ها:

تغییر کاربری ، فرسایش(شیاری ، سطحی و خندقی) ، کاربری اراضی ، مدیریت اراضی