زاینده رود و توسعه پایداردر کشاورزی استان اصفهان

پیامدهای خشک شدن زاینده رود به صورت کاهش رطوبت هوا، افزایش شدت تابش، افزایش غبارات محلی و آلودگی هوا، افت سطح آب های زیرزمینی، خشک شدن تدریجی پوشش گیاهی و مراتع، کاهش فعالیتهای کشاورزی و باغداری و در نهایت افزابش بیکاری و فقر اجتماعی به ویژه برای ساکنین اطراف رودخانه می باشد. لذا زاینده رود نه فقط یک اکوسیستم طبیعی بلکه یک سرمایه اجتماعی برای استان اصفهان محسوب می شود که خشک شدن آن توسعه پایدار اجتماعی و شهری را در معرض خطر قرار می دهد و برای رفع این معضل ظرفیت سازی در بخش های دیگر ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

الگوهای توسعه ، توسعه پایدار شهری و اجتماعی ، ظرفیت سازی ، سرمایه اجتماعی.