مناظر شهری: شفا بخشی و منظر درمانی با طبیعت

منظر یکی از مولفه های مهم تشخیص هویت حیات و میزان پایداری شهر است.و نیز می توان آن را مهمترین و بی واسطه ترین وسیله ارتباطی بین شهر و ساکنینش دانست.در چند دهه اخیر ارتباط منظر با کیفیات زندگی چه بصورت بیولوژیکی و یا فیزیکی و چه بصورت ادراکی و رفتاری مورد توجه بوده و از آن میان موضوع منظر و رابطه آن با سلامت از اهمیت خاصی برخوردار است.تحقیقات نشان می دهند که مناظر شهری آشفته متراکم و فاقد عناصر طبیعی به دلایل متعددی از جمله افزایش استرس کاهش توجه و تمرکز در ادراک موجب اختلال در میزان کارایی و پرخاشگری و در درازمدت منجر به بیماریهای قلبی می گردند.با اینحال بدلیل آنکه این حوزه از مطالعات عمدتا در زمینه روانشناسی محیط انجام شده نتایج آن زبان طراحی مناسب خود را در شهرسازی نیافته است.هدف از این مقاله بررسی نظریه های مرتبط بین منظر و سلامت است.سعی بر آن است تا در رویکرد منظر شفابخش و منظر درمانی که عمدتا در رابطه با طراحی باغ و محوطه های بیمارستانی مطرح می باشد.در حوزه فضاها و مناظر شهری بسط یابند به سه اصل 1.تماس با طبیعت و یا مشاهده منظر طبیعی2.ارضای نیازهای فردی و جمعی و3.شرایط آسایش محیطی بعنوان اصول طراحی منظر سلامت اشاره خواهد شد.بطور خاص به اصل اول و چگونگی ارتباط انسان با طبیعت در شهر از دیدگاه شفابخشی و منظر درمانی متمرکز می شود.در انتها راهبردها و راهکارهای عام طراحی جهت افزایش تماس با طبیعت در شهرها توصیه می شوند.

کلیدواژه ها:

منظر شهری ، منظر درمانی ، سلامت ، طراحی با طبیعت