تاثیر مدیریت های تلفیقی آب شور و شیرین بر توزیع نمک در نیمرخ خاک

در مناطقی نظیر سیستان و مناطق مشابه که از نظر تامین آب شیرین در تنگنا قرار دارند بایستی استفاده ی بیشتر از آب شور در دستور کار قرار گیرد. اما استفاده از آبهای شور در آبیاری ها نیازمند اعمال مدیریت های صحیح کشاورزی است. در سالهای اخیر تحقیقات فراوانی در این خصوص انجام شده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی روش یک دوم شور با روش تناوبی یک در میان زمانی (یکبار آبیاری با آب شور، بار دیگر با آب شیرین) و روش اختلاط آب شور و غیر شور از نظر تعدیل شوری در اعماق مختلف خاک منطقه ریشه در بهار سال ۱۳۹۲ در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زابل واقع در سد سیستان به اجرا رسید. این آزمایش که با کشت آفتابگردان همراه بود شامل پنج تیمار و در هر تیمار سه تکرار به انجام رسید. آبیاری ها به روش جوی پشته ای و توسط تانکر انجام شد. تیمارها پس از چهار آبیاری با آب شیرین کانال، در پنج نوبت اعمال شدند. قبل از اعمال تیمارها از تمامی کرتها تا عمق یک متری، پنج نمونه خاک با فواصل ۲۰ سانتیمتری با آگر برداشت و در انتهای فصل (پس از برداشت محصول) همین عمل تکرار شد. پس از عصاره گیری از نمونه خاکهای برداشت شده، تغییرات شوری نیمرخ خاک، مربوط به قبل و بعد از اعمال تیمارها، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تیمار یک دوم شور (در هر آبیاری نیمی از آب آبیاری با آب شور نیمی دیگر با آب شیرین) دارای راندمان مناسبی در آبشویی املاح در اعماق مختلف خاک است لذا نسبت به دو روش دیگر از ارجحیت برخوردار است. بنظر می رسد در این تیمار بدلیل جایگزینی آب شیرین با آب شور در هر آبیاری، نمک های برجاماندهی ناشی از آبیاری با آب شور در لایه های فوقانی خاک با راندمان بالایی آبشویی شده و از منطقه ریشه خارج می گردد.