نگرشی بر فضای سبز کلان شهر تبریز

تبریز با داشتن جمعیتی بیش از 1/5 میلیون نفر فضای سبزی شایسته خویش را می طلبد. هدف این مطالعه ارزیابی وضع موجود فضای سبز کلان شهر تبریز و پیشنهاد راه کارهایی برای بهبود کیفی آن بود. شکسته بودن جدول ریفیوژها و خروج آب از آنها، نشت نمک آب حاصل از نمک پاشی در زمستان به پای درختان، نصب انواع موانع فیزیکی از اصلی ترین عوامل محدودیت زا برای درختان رفیوژهای کنار خیابان و فضای سبز میادین است. درخت کاری های حاشیه کنار گذرها در معرض تصادف خودروها، نشت نمک در زمستان و آسیب در اثر عملیات عمرانی قرار دارند همچنین آبیاری آنها با تانکر بسیار دشوار است. نصب گاردریل و ایجاد سیستم آبیاری دایمی از نیازهای اساسی آن است. در طراحی پارک ها بهتر است از حداقل مصالح و مواد بی جان استفاده شده و غالبیت با فضای سبز باشد. برای حفظ آرامش مراجعه کنندگان و رعایت نکات ایمنی ضرورت دارد امور نگهداری و احداث در ساعات خالی و خلوت پارک و با اطلاع رسانی قبلی صورت پذیرد. رعایت ترکیب گونه ای از نظر تناسب و سازگاری آنها با یکدیگر و حفظ و ایجاد زیبایی منظر و تامین نیازهایی چون تولید اکسیژن بایستی مد نظر باشد. در مورد انبوه کاری ها نبود سیستم آبیاری مناسب با عدم تامین آب کافی رشد ناکافی و پوشش سبز را در پی دارد. باغ ها و مزارع حاشیه شهر از فضاهای سبزی هستند که علاوه بر تولید اکسیژن و ایجاد مناظری زیبا نقش اشتغال زایی و مولد دارند. شایسته است از تغییر کاربری این اراضی خودداری شده و حفظ و حراست شوند. با توجه به سنگلاخی بودن و ناچیز بودن ماده آلی خاک پارک طبیعت و مجموعه عون بن علی، استفاده از کود دامی اصلاح خاک چاله نهال از موارد اساسی در این منطقه است. با توجه به کمبود فضا در حوضه شهری، کشت فضاهای خالی ادارات دولتی و برخی اراضی بایر با لحاظ موارد قانونی ازجمله کارهای مفید و موثر است.

کلیدواژه ها:

انبوه کاری ، تبریز ، فضای سبز