بررسی عوامل موثر بریکپارچه سازی اراضی و کشاورزی پایدار و ابعاد زیست محیطی توسعه پایدار

در ایران حدود 18 میلیون هکتار زمین زراعی وجود دارد که اغلب به صورت قطعات پراکنده و در اندازه های مختلف مورد بهره برداری قرار می گیرند. پراکندگی قطعات اراضی کشاورزی سنتی ایران در نظام ارباب و رعیتی و قبل از اصلاحات ارضی به علت عوامل طبیعی اقتصادی اجتماعی و سیاسی به وجود آمد. این پراکندگی، استفاده از دستاوردهای علمی و فنی و تکنولوژی، سرمایه گذاری در بخش تحقیقات، ارتباطات و نهاده های کشاورزی را مشکل و گاهی غیرممکن می سازد. امروزه پراکندگی قطعات زمین، مانع اساسی راه پیشرفت و توسعه کشاورزی و جامعه روستایی می باشد. یکپارچه سازی اراضی موجبات توسعه روستایی را فراهم می آورد زیرا با این عمل می توان کارایی و رقابت سالم را ایجاد کرده و تلفیق بهتری از زنجیره های کشاورزی داشت. همچنین، این فرایند شرایط اقتصادی روستائیان را فراهم آوردن تولید بیشتر، فعالیت های غیر زراعی و دسترسی به بازار و اعتبارات و شرایط اجتماعی را با ایجاد فرصت های اشتغال، مشارکت، دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی، بهبود می بخشد. از سوی دیگر توسعه پایدار به لحاظ زیست محیطی شامل مدیریت و برنامه ریزی جهت حفاظت از محیط زیست می باشد که زیرمجموعه ای از عناصر و عوامل دیگر را جهت رسیدن به این اهداف در بر می گیرد و شامل مواردی از قبیل حفظ تعادل اکوسیستم طبیعی، تلفیق امور توسعه با محیط زیست، برنامه ریزی و مدیریت منابع طبیعی، استفاده بهینه از منابع آب، خاک و انرژی، جایگزینی منابع تجدید پذیر، برنامه ریزی و مدیریت حوادث غیرمترقبه، کنترل آلودگی های زیست محیطی می گردد.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، یکپارچه سازی اراضی ، توسعه روستایی