نقش نظارت بهداشتی مستقل در مدیریت پسماندهای پزشکی

همواره بخش عمده ای از موفقیت برنامه ها و طرحهای مختلف پس از اجرا در گرو وجود سیستم نظارتی و کنترل مستقل از تشکیلات اجرائی و توانمند در تطبیق وضع موجود با وضعیت مطلوب و استانداردها و ارائه پیشنهادات اصلاحی لازم و در نهایت پیشگیری موثر از تخلفات می باشد. پسماندهای پزشکی که زائدات حاصل از فعالیت بخشهای پزشکی و درمانی مانند : بیمارستان ها – کلینیک ها، آزمایشگاه های تشخیص طبی، مطب پزشکان و ... می باشند، بدلیل آلودگی میکروبی یا شیمیایی بالا نیاز به توجه ویژه از طرف متولیان امر (تولید کنندگان این پسماندها طبق ماده 7 قانون مدیریت پسماند ها مصوب 1383 ) در زمینه تولید، نگهداری، جمع آوری و حمل و نقل و دفع اصولی آنها بوده و آموزش های لازم به پرسنل شاغل در این قسمت به منظور رعایت دستور العمل های ابلاغ شده از سوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی اجتناب ناپذیر می باشد. در این میان متاسفانه واحد کنترل کننده حسن انجام موارد فوق واحدهای بهداشت محیط بعنوان زیرمجموعه معاونت بهداشتی دانشگاه های علوم پزشکی می باشد که عملاً به دلیل اینکه روح مدیریتی حاکم بر دانشگاه های علوم پزشکی نگرش درمانی داشته و بیشترین دغدغه آنها را رسیدگی به مشکلات درمانی و تامین تجهیزات مورد نیاز به خود اختصاص می دهد، فعالیت بازرسین بهداشت محیط در مراکز درمانی فوق با هدف نظارت، کنترل و ارائه راهکارهای لازم و پیگیری تحقق نیازهای بهداشتی و بصورت خاص بهینه سازی مدیریت پسماندهای پزشکی بعنوان یک ضرورت مورد توجه مدیران ارشد دانشگاه قرار نمی گیرد. در این مقاله بطور مبسوط به این معضل و راه کارهای برون رفت از آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

پسماند ، پسماند پزشکی ، بهداشت محیط ، مدیریت پسماند پزشکی ، نظارت بهداشتی ، محیط زیست