سبک های رهبری اثربخش در سازمان ها از دیدگاه روانشناسی

رهبری یک فرایند مؤثر بر رفتار کارکنان است تا آن ها با طیب خاطر و شور و شوق فراوان، جهت رسیدن به اهداف از قبل تعیین شده کار کنند. این سؤال که مؤثرترین شیوه ی رهبری، کدام سبک رهبری می باشد؛ همواره ذهن مدیران، کارکنان، سیاست مداران و منجمله روان شناسان تربیتی، اجتماعی و صنعتی و سازمانی را به خود مشغول نموده است. بر این اساس، روان شناسان از اوایل قرن بیستم با اجرای تحقیقات مختلف در صدد پاسخدهی به این سؤال بر آمده و در این خصوص نظریه هایی را مطرح نموده اند. حیطه ی تحقیق و نظریه پردازی در این خصوص، از نظریه مردان بزرگ و نظریه مرتبط با صفت مشخصه که ابتدائی ترین و ساده ترین نظریه ها دراین خصوص می باشند، آغاز گشته و با گذر از مدل های رفتاری(به ویژه نظریه نقش و شبکه مدیریتی) و نیز مدل های مبتنی بر سبک های مشارکتی و سپس موقعیت نگر و نظریه های اقتضائی(از جمله LPC فیدلر وشکل تکمیلی آن تحت عنوان نظریه منبع شناختی و نظریه ی اقتضائی راهبردی) و نهایتاً رهبری تبادلی و سبک تحولی گسترده می باشد. نویسندگان مقاله حاضر با اتخاذ یک رویکرد مروری و تطبیقی، پس از تعریف مفهوم رهبری و اهمیت آن ، به مرور و توضیح سبک های مختلف رهبری و انتقادات وارده بر هر کدام از این سبک ها پرداخته و در نهایت با ذکر پشتوانه های تحقیقاتی،به معرفی مؤثرترین سبک رهبری در حد سازمان های عصر حاضرکه بهشکل رهبری تحولی متجلی است، پرداخته اند.

کلیدواژه ها:

سبک های رهبری ، سازمان ، رهبری تحولی ، روان شناسان