نظریه سازنده گرایی و نقش آن در کلاس درس ریاضی

سازنده گرایی از نظریه های جدید و منحصر به فرد یادگیری می باشد. دیدگاه های سازنده گرایی ازپژوهش های پیاژه، ویگوتسکی، روانشناسان گشتالتی، بارتلت و برونر و فلسفه جان دیویی سرچشمه می گیرند. ساختار گرایان بر این باورند که انسان نمی تواند مفهوم جدید و ناشناحته ای را بیاموزد، مگر آنکه بتواند آن را با دانش پیشین خود که در ذهن دارد و از تجربیات واقعی او بدست آمده پیوند دهد. هدف از این مقاله بررسی رویکرد سازنده گرایی و نقش آن در یادگیری می باشد. اطلاعات این مقاله از منابع کتابخانه ای و مقالات گردآوری شده است. نتایج حاصل از این پژوهش کتابخانه ای، نشان می دهد که سازنده گرایی مناسب آموزش مهارت های حل مساله، تصمیم گیری و مهارت های ارتباطی می باشد. بنابراین محیط های یادگیری کلاسی باید آنطور برای یادگیری مشارکتی و یادگیری اکتشافی طراحی شود که دانش آموزان در مورد روشها و برنامه های آموزشی معلم سوال کنند و هرگونه دلنگرانی در مورد موانع یادگیری شان را بیان کنند، از تجارب روزمره دانش آموزان به عنوان زمینه ی معناداری برای رشد دانش علمی آنها استفاده شود، معلمان بایستی فرصتهایی برای دانش آموزان فراهم کنند تا دانش علمی خود را کشف کنند و از لحاظ فرهنگی و اجتماعی در مورد آنها داوری کنند، به دانش آموزان فرصت دهند تا اندیشه هایشان را برای دیگر دانش آموزان توضیح دهند و دیگران آن اندیشه ها را مورد قضاوت قرار دهند و خود نیز بادقت به اندیشه های دانش آموزان دیگر گوش دهند و روی سودمندی آنها تامل کنند. فرصتهایی برای دانش آموزان فراهم کنند تا بتوانند تا حدودی بر یادگیری خود نظارت داشته باشند تا بتوانند به صورت یادگیرندگان خودسازمان در آیند و با افزایش مهارت حل مساله در آنان، آنها را برای مقابله با چالش های زندگی امروزی آماده سازند.

کلیدواژه ها:

سازنده گرایی ، یادگیری ، حل مسیله ، تصمیم گیری ، مشارکت ، ارتباط