تعیین بهترین روش میان یابی جهت ارزیابی مکانی سختی آب دشت نیشابور

با توجه به ویژگیهای ژئومورفولوژیکی زمین، جنس خاک سطحی و لایه های زیرین در تماس با آب، خصوصیات کیفی آب زیرزمینی ازجمله سختی آب میتواند الگوهای مکانی متفاوتی داشته باشد. تعمیم داده های نقطه ای به سطح در بیشتر مطالعات منابع آب از اهمیت ویژه ای برخوردار است. روشهای درونیابی به طور گسترده ای به عنوان راه حلی مناسب در تخمین محلهای نمونه برداری نشده مورداستفاده قرار میگیرند. هدف از این پژوهش تعیین بهترین روش میان یابی برای ارزیابی سختی منابع آب زیرزمینی دشت نیشابور میباشد. به این منظور مقادیر سختی آب 47 حلقه چاه مربوط به سال 92-93 شهرستان نیشابور توسط یک روش قطعی آنالیز مکانی و چهار روش زمینآماری میان یابی شد درنهایت، انتخاب روش مناسب درونیابی بر اساس تحلیل رگرسیونی، محاسبه ی ریشه میانگین مربعات خطا و میانگین خطای اریب انجام گرفت. نتایج تحلیل آماری نشان داد روش کوکریجینگ با استفاده از داده های ca و mg نسبت به سایر روشها، برای میان یابی میزان سختی منابع آبی شهرستان نیشابور، از دقت بالاتری برخوردار بوده است. روش IDW و کریجینگ گسسته به ترتیب در درجه دوم و سوم قرار دارند.

کلیدواژه ها:

میان یابی ، کریجینگ ، کوکریجینگ ، نیشابور