نگرشی نو به مدیریت روستایی در ایران و بررسی نقش دهیاریها در توسعه روستایی

با توجه به اهمیت نواحی روستایی در حیات اقتصادی و اجتماعی کشورها به ویژه در تولید محصولات کشاورزی و غذایی از جایگاه ویژه ای در توسعه ملی و سرزمینی برخوردارند و بدون سازماندهی و توسعه این مناطق برنامه های توسعه با ناکامی مواجه خواهند شد. مدیریت روستایی در تحقق اهداف توسعه روستایی و با در نظر گرفتن اینکه توسعه پایدار در شرایط فعلی جهان بر اساس دانایی محوری است مدیریت توسعه پایدار روستایی ایران نیز باید بر دانایی محوری تکیه و تاکید کند. اگرچه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران تشکیلاتی تحت عناوین شورای اسلامی، خانه همیار، دفتر عمران روستایی و غیره در روستاها شکل گرفتند ولی به دلیل نداشتن زمینه های لازم و سازمان های اجرایی مرتبط توفیق قابل قبولی حاصل نکردند به دلیل این نابسامانی ها در سال 1377 قانون تاسیس دهیاری خودکفا در روستاهای کشور با توجه به ویژگی های محلی و با درخواست اهالی به صورت خودکفا با شخصیت حقوقی مستقل در کشور به منظور اداره امور روستاها و توسعه پایدار به تصویب رسید هدف از نگارش این مقاله تحلیل مدیریت روستایی در ایران و بررسی نقش دهیاریها در برنامه ریزی توسعه روستایی می باشد تا بتواند راهکاری مناسبی برای توسعه روستایی ایجاد کند روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است نتیجه این تحقیق نشان می دهد که عملکرد دهیاری حاکی از آن است که امروزه دهیاری ها می توانند مقش بسیار مهمی را در راستای توسعه روستایی به ویژه بهبود اوضاع کالبدی - فیزیکی روستا ایفا نمایند و فعالیت های انجام شده دهیاران گواه بر این مدعاست.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، مدیریت روستایی ، دهیاریها ، توسعه روستایی