مصرف سطوح کاهشی پروبیوتیک براساس سن بر عملکرد جوجه های گوشتی

مقدمه: استفاده روزافزون از پروبیوتیکها ضرورت انجام این پژوهش به منظور معرفی مناسبترین آنها و همچنین تعیین بهترین دز مصرفی برای جوجه های گوشتی را ایجاب میکند. در این مطالعه اثرات سطوح مختلف استفاده از پروبیوتیک خارجی (پروتکسین) و پروبیوتیک داخلی (بیوپل) بر عملکرد جوجه های گوشتی مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: تعداد 448 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 7تیمار، 4 تکرار و 16 قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی به مدت 42 روز روی بستر پرورش داده شدند. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از: 1 شاهد 2- جیره پایه به همراه پروبیوتیک بیوپل ( در سه سطح 100 ،200و 300گرم در تن) 3- جیره پایه به همراه پروبیوتیک بیوپل ( در سه سطح 50 ، 100 و 150 گرم در تن) ، 4- جیره پایه به همراه پروبیوتیک پروتکسین در سطح 150گرم در تن و 250 گرم در تن آنزیم هوستازیم ایکس،5- جیره پایه ه همراه آنزیم هوستازیم ایکس 6- جیره پایه به همراه 150گرم در تن پروبیوتیک پروتکسین 7- جیره پایه به همراه 300 گرم در تن پروبیوتیک بیوپل. نتایج: نتایج آنالیز آماری نشان داد بالاترین افزایش وزن بدن را تیمارهای 6 ،4و 7در مقایسه با تیمار شاهد دارند که اختلاف آن به لحاظ آماری معنی دار است (0/05 > p). کمترین میزان مصرف خوراک روزانه در هفته ششم پرورش تحت تاثیر افزودن 150گرم در تن پروتکسین و 250 گرم در تن آنزیم هوستازیم به جیره پایه جوجه های گوشتی است که اختلاف معنیداری با تیمار شاهد دارد (0/05> p) . به لحاظ عددی کمترین ضریب تبدیل را تیمار 2و 4دارد که اختلاف آن به لحاظ آماری معنی دار است (0/05> p). در نتیجه گیری کلی میتوان بیان داشت استفاده از یک دوز ثابت پروبیوتیک در طی پرورش (تیمارهای 6 و 7) و همچنین استفاده از همزمان از دو پروبیوتیک مورد استفاده به مراتب موجب بهبود عملکرد جوجه های گوشتی میگردد.

کلیدواژه ها:

بیوپل ، پروتکسین ، عملکرد