تاثیر یک جلسه تمرین هوازی روی تردمیل بر زمان واکنش انتخابی کارکنان سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری تبریز

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و با طرح تحقیقی دو گروهی (پیش آزمون و پس آزمون) که تغییرات زمان واکنش انتخابی بعد از یک جلسه تمرین هوازی کوتاه مدت بین کارکنان سازمان آتش نشانی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش را کارکنان سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری تبریز تشکیل دادند که 20 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه کنترل و گروه تجربی تقسیم شدند. میانگین (سن 2/14 ± 28 سال، وزن 9/97 ± 70/61 کیلوگرم و اکسیژن مصرفی بیشینه 6/92± 50/25 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) بود و نداشتن ناتوانی جسمانی و معافیت پزشکی برای فعالیتهای هوازی شدید و کوتاه مدت (توسط رویت آزمونگر و تکمیل رضایتنامه) به عنوان یک ضرورت لحاظ شده بود. افراد به دو گروه 10 نفری گروه تجربی با شدت تمرین 90-80%، ضربان قلب بیشینه و گروه کنترل تقسیم شدند. مراحل تمرین به این صورت بود که تمامی کارکنان در پیش آزمون زمان واکنش انتخابی شرکت کردند، گروه تجربی در همان روز یک جلسه تمرینات هوازی کوتاه مدت به نام تست بروس روی تردمیل را انجام دادند ولی گروه کنترل تمرینات خاصی نداشتند. بعد از اتمام تمرینات هوازی، پس آزمون به همان روال پیش آزمون از تمامی آزمودنی ها اندازه گیری شد. پس از انجام پس آزمون تمامی داده های بدست آمده با روش آزمون تی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند. ضمنا قبلا به کمک آزمون کالموگراف اسمیرنوف از نرمال بودن داده ها اطمینان حاصل شده بود. کلیه عملیات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 انجام پذیرفت. نتایج یافته ها نشان داد که تمرینات هوازی یک جلسه ای روی تردمیل تاثیر معناداری بر زمان واکنش انتخابی کارکنان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری تبریز دارد و شدت فزاینده فعالیت باعث افزایش زمان واکنش انتخابی کارکنان می شود. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که زمان واکنش یک عامل ادراکی – حرکتی است که هنگام اجرای فعالیت ورزشی دستخوش تغییراتی می شود. بنابراین نه تنها ورزش و فعالیت بدنی بر زمان واکنش تاثیرگذار است، بلکه میزان و شدت آن نیز بر زمان واکنش اثرگذار می باشد.

کلیدواژه ها:

تمرینات هوازی ، زمان واکنش انتخابی ، تست بروس ، خستگی