استفاده از سطوح نفوذ ناپذیر دز طبقه بندی پوشش اراضی به عنوان یک شاخص زیست محیطی

توسعه شهری فرآیندی پویا و مداوم است که طی آن محدوده های فیزیکی شهر و فضاهای کالبدی آن در جهات عمومی و افقی از حیث کمی و کیفی افزایش می یابد، اگر این روند سریع و بی برنامه باشد، ترکیب فیزیکی مناسبی برای فضاهای شهری بوجود نخواهد آمد. بنابراین بدون برنامه ریزی کاربری اراضی نمی توان به الگوی بهینه زیست در شهرها دست یابفت. سطوح نفوذ ناپذیر به عنوان یکی از پوشش های اراضی، از گذشته به عنوان شاخصی از نواحی شهری به شمار می رفتند. امروزه میزان سطوح نفوذ ناپذیر و توزیع و تراکم آن در سیمای سرزمین شهری به عنوان یک شاخص مهم زیست محیطی و کیفیت سکونتگاه در نواحی شهری به حساب می رود. در سال های اخیر، داده های سنجش از دور در شناسایی و آنالیز تغییرات پوشش اراضی به طور وسیع به کار گرفته شده اند. در این مطالعه به منظور بررسی تغییرات سطوح نفوذ ناپذیر از تصاویر سنجنده TM و ETM(+) که به ترتیب مربوط به سال های 1369 و 1380 شهر اصفهان بودند، استفاده شد. در ابتدا با استفاده از روش طبقه بندی شبکه عصبی مصنوعی نقشه سطوح نفوذ ناپذیر شهر به سه طبقه مناطق مسکونی، جاده و خیابان و سایر اراضی طبقه بندی شد. سپس مساحت سطوح نفوذ ناپذیر طی بازه زمانی 11 سال مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان می دهند که وسعت مناطق مسکونی حدوداً 1713/24 هکتار و جاده و خیابان به میزان 617 هکتار افزایش یافته که در مجموع افزایش تأثیرات نامطلوب سطوح نفوذ ناپذیر از جمله تأثیر جزیره گرمایی، افزایش رواناب ها، تأثیر بر حم سیلاب و کیفیت آب های سطحی و زیر زمینی و ... را بدنبال خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

سطح نفوذ ناپذیر ، آشکار سازی تغییرات ، سنجش از دور