فرصت ها و چالش های صنعت گردشگری ایران (شهر اصفهان)

شاید بتوان به جرأت گفت که تنها منبع درآمد یک کشور که هیچ گاه دست خوش خسارت جدی کمبود، فقدان نخواهد شد. همانا جاذبه های جهانگردی و توریسم است. البته توریسم داخلی نیز اهمیت خود را در توسعه اقتصادی و فرهنگی دارد. امروزه بسیاری از کشورها به جهت ارزش افزوده فوق العاده صنعت توریسم ایجاد جاذبه های جهانگردی را جزء استراتژی و حتی ملی خود قرار داده اند. صنعت گردشگری به ویژه در قرن 21 از نظر اقتصادی بسیار مهم و عملاً بزرگ ترین منبع تجارت بین المللی، وسیله مهم تحصیل ارز، شناساندن تولیدات و محصولات داخلی و در نتیجه وسعت و گسترش بازارهای صادراتی است و به لحاظ بالا بودن قابلیت تحرک در تولید و توزیع و مخصوصاً برای خدمات گوناگون و کمک به سرعت گردش پول و مهم تر ایجاد اشتغال از مهم ترین منابع و نوعی صادرات نامرئی حساب می شود. صنعت گردشگری ایران در سال 2005، 10% از کل GDP را شامل شده و همچنین 190، 710، 1 شغل معادل 9% از کل GDP را شامل شده بنابراین دولت با آگاهی از اهمیت جذب گردشگران به کشور و تأسیس سازمان گردشگری و میراث فرهنگی در سال 2004 اولین گامها را جهت توسعه گردشگری برداشتند. ایران به دلیل جوانی جمعیت و بالا بودن نرخ بیکاری، نوسانات اقتصادی، سیاسی و مسئله تک محصولی نفت و ویژگی های خاص تاریخی و تمدنی که جزء 10 کشور اول توریستی دنیا و پنجمین کشور تاریخی جهان به شمار می رود. اهمیت و ضرورت بیشتری دارد و می تواند از نظر اقتصادی چندین برابر نفت و از نظر اجتماعی مولد هزاران شغل باشد. گردشگری فرهنگی یکی از شاخه های گردشگری جهت میراث آثار فرهنگی و ابزاری جهت حمایت از فرهنگ و فراهم کردن هماهنگی بین مردم و تقویت هویت فرهنگی منطقه می باشد. فرهنگ یکی از انواع اهداف اصلی مسافرت در قرن 16 به صورت گراند تورهای برنامه ریزی شده بوده که در قرن 20 بعضی افراد مدعی شده اند که فرهنگ به عنوان اهداف اصلی گردشگری نقش مهمی در گردشگری ایفا می کنند از سطح جهانی تا جاذبه های محلی. شهر اصفهان در مرکز این توجه است و با جاذبه های متنوع و اصیل خود قلب گردشگران ایران به شمار می رود و دارای امکانات و ویژگی های بسیار قوی توریستی، تقریحی، فرهنگی ویژه برای خارجیان برخوردار است. استان اصفهان نیز رتبه اول کشور را در جذب گردشگر و تعداد آثار گردشگری و مناطق دیدنی دارد. (زندگی آبادی، محمدی، 1385)