بررسی اثر افزایش غلظت آغازگر بر روند گرمازایی در واکنش پلیمریزاسیون امولسیونی وینی لاستات ـ اتیلن در رآکتور تحت فشار 7/5 لیتری

در سیستم پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات- اتیلن با مونومرهای گازی و مایع، پیچیدگی هایی است که ناشی از موضوع حلالیت و انتقال جرم و حضور مونومر گازی اتیلن در محلهای واکنش می باشد که در طول واکنش با توجه به پارامترهای مختلف تغییر می کند. یکی از نکات مهم در طراحی سیستم خنک‌کننده از یک رآکتور پلیمریزاسیون امولسیونی بررسی میزان گرمازایی در سیستم پلیمریزاسیون و کنترل دمائی در سیستم می‌باشد. در این تحقیق اثر افزایش غلظت آغازگر بر میزان گرمازایی پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات- اتیلن مورد مطالعه قرار گرفت و دیده شد که میزان گرمازایی وابسته به سرعت مصرف مونومر وینیل استات و میزان مشارکت مونومر گازی اتیلن در واکنش کوپلیمر شدن می باشد. با افزایش غلظت آغازگر، سرعت مصرف مونومر وینیل استات در تمام واکنش بالاتر می‌رود و به این ترتیب مراکز در حال رشد زنجیر پلیمری بالا می رود بنابراین درصد اتیلن در کوپلیمر روند افزایشی دارد. با توجه به افزایش مشارکت مونومرهای وینیل استات و اتیلن با افزایش غلظت آغازگر، روند گرمازایی در واکنش با غلظت آغازگر بیشتر بالاتر است . در مجموع می‌توان گفت که برای سیستم پلیمریزاسیون امولسیونی در حالت پلیمریزاسیون به صورت ناپیوسته ، در ابتدا سرعت گرمازایی بالا و سپس به سمت مقدار ثابتی می‌رود.

کلیدواژه ها:

پلیمریزاسیون امولسیونی ، سیستم غیرپیوسته ، غلظت آغازگر ، وینیل استات- اتیلن ، گرمازایی