بررسی تاثیر میرایی الحاقی بر پاسخ لرزه ای سازه ها

میرایی، پدیده ای است که سبب استهلاک پاسخ ارتعاشی سازه ها می شود. در این پدیده، انرژی جنبشی ارتعاشی به واسطه مکانیسم های مختلفی مستهلک می شود. در یک سازه در حال ارتعاش، این مکانیسمها عبارت است از: اصطکاک در اتصالات فولادی، باز و بسته شدن ترکهای میکروسکوپی، اصطکاک بین عناصر سازه ای و غیر سازه ای (نظیر دیوارهای جدا کننده) و موارد مشابه. بنابراین، تعریف و برقراری رابطه ای ریاضی برای هر کدام از پدیده های فوق در یک ساختمان واقعی، غیر ممکن می نماید. کاربرد سیستمهای میراگر در سامانه های کنترل سازه؛ به منزله الحاق میرایی به یک سازه است که منجر به جذب انرژی لرزه ای بیشتر توسط میراگر (در سیستم باربر جانبی یا مهاربندی) و متقابلا انتقال انرژی کمتری از زلزله به اعضای اصلی سازه ای (تیر و ستون) می شود که این خود، باعث کاهش مقدار پاسخ شتاب زلزله وارد بر مرکز جرم بام در سازه گردیده و طبعا کم شدن نیروی زلزله اعمالی به سازه را در پی دارد. نتیجه آن است که پروسه تخریب سازه، دیرتر روی می دهد. اضافه نمودن میراگرها به قابهای خمشی، معمولا افزایش سختی جانبی سازه را به همراه دارد. ولی با تبدیل قاب بادبندی شده به قاب بادبندی میرا شده، ممکن است سختی کاهش یابد. الحاق میراگرها در هر دو مورد فوق، می تواند سبب افزایش یا کاهش نیروی جانبی در سازه گردد که مقدار آن، بستگی به مشخصات دینامیکی سازه؛ شامل میراگر و بادبندی اتصال (پیوندی) و نیز مشخصات زمین لرزه وارده دارد. توزیع مناسب میراگرها باید به نحوی باشد که نظم سختی در پلان و ارتفاع از بین نرود؛ همچنین تنش به وجود آمده در اعضای قاب و درجات نامعینی، می تواند در تعیین محل تعبیه میراگرها موثر باشد.

کلیدواژه ها:

میرایی لزج ، رفتار غیر الاستیک ، پاسخ لرزه ای ، سختی ، توزیع میراگر